مقايسه تاثير يك دوره تمرين تناوبي شديد با استقامتي تداومي بر بيان ژن مايوژنين در عضله دوقلو رت هاي مبتلا به ديابت

مقدمه: شاخص ابتلا به ديابت به موازات كاهش ميزان فعاليت جسماني، روندي صعودي يافته است، با توجه به نقش ورزش در كنترل عوارض اين بيماري ، هدف از پژوهش حاضر مقايسه تاثير يك دوره تمرين تناوبي شديد با استقامتي تداومي بر بيان ژن مايوژنين در عضله دوقلو رت هاي ديابتي بود. مواد و روش ها: 21 سر رت نر نژاد ويستار با ميانگين وزن g10±260 ، پس از القا ديابت به وسيله استرپتوزوتوسين، به صورت تصادفي به سه گروه 7 تايي: كنترل، استقامتي تداومي، تناوبي شديد تقسيم شدند، برنامه تمريني پنج روز در هفته به مدت پنج هفته اجرا شد، هر جلسه برنامه تمرين استقامتي تداومي شامل30 دقيقه دويدن روي تردميل با شدت 65- 60 درصد VO2max بود. برنامه تمريني گروه تناوبي شديد شامل چهار تناوب سه دقيقه اي با شدت 90 تا 85 درصد VO2max و يك دقيقه ريكاوري با شدت 30 تا 35 درصد VO2max بين هر تناوب بود، بيان ژن مايوژنين به وسيله روش REAL TIME PCR سنجيده شد. يافته ها: تحليل واريانس يك طرفه نشان داد كه تمرين تناوبي شديد باعث افزايش معنادار بيان ژن مايوژنين نسبت به گروه استقامتي تداومي و كنترل شده است (p≤0.05) اما بين دو گروه استقامتي تداومي و كنترل اختلاف معناداري وجود نداشت(P 0.05). نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرينات تناوبي شديداحتمالا مي تواند مداخله غير دارويي موثري براي كاهش آتروفي عضلاني در بيماران ديابتي باشد در حالي كه تمرينات استقامتي تداومي بر اين جنبه از بيماري ديابت اثر معناداري ندارد.