تغييرات سطح MANF جسم‌مخطط موش هاي صحرايي نر در معرض سم عصبي تزريقي توسط جراحي استريوتاكسي به دنبال 4 هفته دويدن روي نوار گردان

مقدمه : با توجه به نتايج تحقيقات پيشين و تاثير تمرين اختياري روي فاكتورهاي نروتروفيك در درمان بيماري پاركينسون(1) هدف از انجام پژوهش بررسي تغييرات سطح MANF جسم‌مخطط موش هاي صحرايي نر در معرض سم عصبي تزريقي توسط جراحي استريوتاكسي به دنبال 4 هفته دويدن روي نوار گردان بود. روش شناسي : 24 سر موش صحرايي نر به چهار گروه شم، كنترل پاركينسون، كنترل سالم و تمرين پاركينسون تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت چهار هفته 5 روز در هفته و روزانه 2 جلسه 15 دقيقه‌اي كه حداقل 1 ساعت از هم فاصله داشتند با سرعت 15 متر بر دقيقه تمرين انجام دادند. تزريق محلول 6-هيدروكسي دوپامين (6-OHDA) به داخل جسم مخطط مغز با هدف توليد مدل تجربي پاركينسون صورت گرفت. سه هفته پس از تزريق 6- هيدروكسي، تست چرخشي آپومورفين براي تأييد پاركينسوني شدن موش‌ها انجام شد. سطوح MANF جسم ‌مخطط با روش اليزا اندازه‌گيري گرديد. داده‌ها به روش One way ANOVA و آزمون تعقيبي توكي تجزيه و تحليل شد. نتايج: يافته ها نشان داد سطح MANF جسم‌مخطط در گروه كنترل پاركينسون (9±91/26 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) نسبت به گروه كنترل سالم (2±22/45 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) تفاوت معناداري دارد (p=≤0.05). همچنين سطح MANF جسم-مخطط در گروه تمرين پاركينسون (2±35/29 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) نسبت به گروه كنترل پاركينسون (9±91/26 پيكوگرم بر ميلي‌گرم) افزايش داشت اما تفاوت آن معنادار نبود (p˃0.05) بحث و نتيجه‌گيري: نتيجه اين پژوهش نشان داد كه اجراي برنامه دويدن روي نوارگردان با مشخصات مطالعه حاضر سبب افزايش سطح MANF جسم مخطط نمي شود و بنابراين نمي توان با قاطعيت نقش حفاظت نروني براي اين پروتكل تمريني قائل شد و نياز به تحقيقات بيشتري مي باشد.