بررسي تاثير هشت هفته تمرينات ثبات مركزي بر ميزان تعادل ايستا و پوياي كودكان مبتلا به فلج مغزي

مقدمه: فلج مغزي به اختلال غير پيش رونده در حركت و وضعيت اطلاق مي‌شود كه به دنبال ضايعه عصبي روي مي‌دهد. اين بيماري درصورت نقصان تكامل يا آسيب به مناطق حركتي مغز به وجود مي‌آيد[1]. تحرك افراد كم توان ذهني در مقايسه با افراد سالم كمتر است و اين مسئله شايد آن ها را در معرض خطر ناتواني هاي جسماني و حركتي قراد دهد. جذب اين افراد به برنامه هاي حركتي جسماني مي‌تواند از بسياري از مشكلات جلوگيري كرد. ثبات ستون فقرات به ويژه ناحيه كمر و لگن ران كه به عنوان مركز ثقل خوانده مي‌شود تحت تاثير سيستم هاي مختلف است به طوري كه اگر يكي از سيستم ها دچار نقص شود، سيستم هاي ديگر درصدد تلاش براي جبران اختلال به وجود آمده برمي‌آيند و مانع از بي ثباتي ستون فقرات مي شوند. با توجه به اينكه موقعيت آناتوميكي مركز ثقل در اين ناحيه واقع شده است مركز ثقل اهميت زيادي دارد[2]. در اين پژوهش تاثير هشت هفته تمرينات ثبات مركزي بر ميزان تعادل ايستا و پويا كودكان فلج مغزي مطالعه شد. موارد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل 20 نفر كودك مبتلا به فلج مغزي(گروه تجربي 10 نفر با ميانگين قد51/7±70/122 سانتي متر، وزن 11/4±40/23كيلوگرم، سن5/3 ±30/11سال) و (گروه كنترل 10 نفر با ميانگين قد50/5±56/115سانتي متر، وزن12/3 ±10/21كيلوگرم، سن 8/2±70/10سال) بود كه گروه تجربي هشت هفته و هرهفته سه جلسه تمرين ثبات مركزي را انجام دادند درحالي كه گروه كنترل به زندگي عادي خود مشغول بودند. پژوهش به روش پيش آزمون پس آزمون برگزار شد وازتست هاي شارپ اند رومبرگ و لك لك براي تعادل ايستا و تست هاي راه رفتن پاشنه پنجه و تست برخاستن، راه رفتن استفاده شد، در پايان داده هاي از طريق روش آماري تي مستفل و تي زوجي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج تحليل آماري نشان مي‌دهد كه تفاوت معنادري در سطح (p 0.05) بين ميزان تعادل ايستا و پوياي كودكان در پيش آزمون پس آزمون وجود دارد و همچنين اختلاف معناداري بين گروه تجربي و گروه كنترل ديده شد. بحث و نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر، هشت هفته تمرينات ثبات مركزي سبب بهتر شدن ميزان تعادل ايستا و پوياي گروه تجربي نسبت به گروه كنترل شده است. محققان نتايج مشابهي را گزارش نموده اند. احمدي و همكاران(2012)، دانيار و همكاران(2015)، پتروفسكي وهمكاران(2005) نتايج شان با تحقيق حاضر همخواني دارند درحالي كه با نتايج واسوني و هس(2003) همخواني ندارد. غلامي و همكاران(2015) برسي تاثير هشت هفته تمرينات ثبات مركزي بر تعادل ايستا و پوياي كودكان فلج مغزي پرداختند نتيجه گرفتند كه تمرينات ثبات مركزي موجب بهبود بهبود تعادل مي‌شود[3]. بر اساس نتايج تحقيق حاضر و پيشينه موجود مي‌توان پيشنهاد كرد كه روش تمرينات ثبات مركزي مي‌تواند نقش موثري در ميزان بهبود تعادل كودكان فلج مغزي داشته باشند. پيشنهاد مي‌شود در توانبخشي و كاردرماني افرادفلج مغزي تمرينات ثبات مركزي در كنار ساير روش هاي درماني بيشتر مورد استفاده قرار گيرد.