رابطۀ ميزان تمايل به فعاليت هاي ورزشي در اوقات فراغت و احتمال بزهكاري در دانش آموزان مدارس حاشيۀ مشهد

مقدمه: نحوۀ گذران اوقات فراغت از جمله عوامل دخيل در بزهكاري است. از آن جا كه در دورۀ نوجواني فرد از لحاظ جسمي در حال رشد، از لحاظ عاطفي نابالغ، از جهت تجربه محدود و از نظر فرهنگ متأثر از محيط است، در اين پژوهش به بررسي رابطۀ ميزان تمايل به فعاليت هاي ورزشي در اوقات فراغت و احتمال بزهكاري در دانش آموزان مدارس حاشيۀ مشهد پرداخته شده است. روش شناسي: اين پژوهش با توجه به هدف،كاربردي و از نوع توصيفي همبستگي بوده و به روش ميداني اجرا گرديده است. جامعۀ آماري كليۀ دانش آموزان مدارس حاشيۀ شهر مشهد (N=51678) بود كه 382 دانش آموز به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي نسبي به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور سنجش تمايل به فعاليت ورزشي از پرسشنامۀ شهلايي (1390) و براي سنجش احتمال بزهكاري نيز از پرسشنامۀ سبحاني (1385) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون همبستگي پيرسون استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد كه بين تمايل به فعاليت ورزشي در اوقات فراغت و احتمال بزهكاري رابطۀ منفي معناداري وجود دارد (P=0/001, r=-0/3). بحث و نتيجه گيري: با توجه به نقش ارزندۀ ورزش در تحقق بخشيدن به توازن رواني اجتماعي و كاستن از شدت كشمكش ها و رقابت هاي ناسالم اجتماعي، مي توان از ورزش به عنوان عامل بازدارندۀ بروز رفتارهاي ضد اجتماعي و برآورده كنندۀ نيازهاي اساسي نوجوانان بهره گرفت و مانع بروز بسياري از رفتارهاي انحرافي شد.