تاثير هشت هفته تمرينات پيلاتس بر تعادل ايستا دختران و پسران معلول شنوايي

مقدمه: تعادل به توانايي كنترل وضعيت بدن مي‌گويند كه يك سازوكار رفلكسي مورد نياز براي انجام فعاليت‌هاي بدني عادي و ورزشي است و در دو فرم استاتيكي و ديناميكي ارزيابي و تحليل مي شود. براي دستيابي به تعادل استاتيك و ديناميك، سه سيستم دهليزي، بينايي و حسي حركتي دخيل هستند. اطلاعات وارده از اين سه سيستم سرانجام در سطح ساقه مغز و مخچه با تاثيري كه از كورتكس آهيانه و پس سري مي‌گيرند يكپارچه مي‌شوند و در نهايت منجر به برقراري تعادل مي-گردند. ضعف هر يك از اين سيستم‌‌ها، برقراري تعادل را مختل مي‌سازد. به عنوان مثال افرادي كه فاقد درون‌داد شنوايي هستند توانايي بازيابي تعادل را ندارند. (1). وجود يك سيستم كنترل تعادل سالم و توانمند ضمن بهبود عملكرد فرد حين فعاليت‌هاي جسمي از ضروريات جلوگيري از آسيب‌ها نيز مي‌باشد. هرگونه آسيب به اين سيستم‌ها موجب اختلال در شنوايي و در نهايت منجر به اخلال در برقراري تعادل مي‌گردد. ناشنوايي عارضه‌اي است كه در اثر وجود ضايعه در دستگاه شنوايي انسان به وجود مي‌آيد و در نتيجه قدرت ارتباطي انسان كه از طريق شنيدن شكل مي‌گيرد، دچار اختلال و نقصان مي‌كند. پناهي‌ينگ آباد (1393) تحقيقي با عنوان amp;quot;بررسي تأثير هشت هفته تمرينات پيلاتس بر تعادل دانش‌آموزان ناشنوا amp;quot; بر بهبود تعادل در دانش‌آموزان پس از اجراي تمرين در گروه تجربي اشاره دارد. سوزان افجين (1981) در تحقيقي با عنوان amp;quot;تاثير برنامه ورزشي بر تعادل ايستا در كودكان ناشنوا amp;quot; نتيجه گرفت، مدت زمان تعادل ايستا در گروه تجربي اين آزمايش به طور قابل توجهي افزايش يافته است. بنابراين با فرض اينكه فعاليت ورزشي بر روي تعادل افراد ناشنوا تاثير گذار است، در اين تحقيق به بررسي تمرينات هشت هفته اي پيلاتس بر تعادل دختران و پسران معلول‌شنوايي كه امري ضروري براي پيشگيري از عوارض بعدي مي‌باشد و مي‌تواند تجارب مفيدي را براي خانواده و مشاورين داشته باشد مي‌پردازيم. روش شناسي: پژوهش حاضر از نوع نيمه-‌تجربي به صورت پيش‌آزمون پس‌آزمون، با يك گروه تجربي و يك گروه كنترل تشكيل شده است. نمونه آماري اين تحقيق شامل 40 دانش‌آموز 12 تا 16 سال معلول‌شنوايي دختر و پسر ، كه به صورت نمونه دردسترس انتخاب شدند. و به صورت تصادفي به دو گروه كنترل و تجربي تقسيم شدند. گروه كنترل، فعاليت‌هاي روزانه خود را انجام داده و گروه تجربي، دوره تمرينات پيلاتس را به مدت هشت هفته، سه جلسه‌ي يك ساعته در هفته انجام دادند. پيش و پس از مداخله‌ي تمريني، تعادل ايستاي هر دو گروه از طريق آزمون لك‌لك اندازه‌گيري شد، و نتايج، با استفاده از نرم‌افزارSPSS V20 و تحليل كوواريانس ( ANCOVA)، در سطح معناداري (P 0/05)، مورد بررسي و مقايسه قرار گرفت. نتايج آزمون تحليل كوواريانس، اختلاف معناداري را در گروه تجربي دختران و پسران پس از دوره تمرينات در پس‌آزمون نشان داد. نتايج: نتايج تحقيق نشان داد كه بين دوگروه كنترل و تجربي در مرحله پيش‌آزمون تفاوت معناداري وجود ندارد. اما پس از پروتكل تمريني اجرا شده بين دوگروه كنترل و تجربي تفاوت معناداري وجود دارد. بحث و نتيجه گيري: هدف پژوهش حاضر بررسي يك دوره تمرين هشت هفته‌اي پيلاتس بر تعادل ايستاي دختران و پسران معلول شنوايي مي‌باشد. با توجه به يافته‌هاي تحقيق حاضر مي‌توان چنين جمع‌بندي نمود كه تمرينات پيلاتس باعث بهبود تعادل ايستا در دختران و پسران معلول‌شنوايي گرديده است. و مي‌توان از اين تمرينات در كنار برنامه‌هاي تمريني ديگر جهت بهبود تعادل ايستا استفاده كرد.