توسعه پايدار ورزش: موانع و راهكارها

مقدمه: پايداري در توسعه ورزش يا توسعه پايدار ورزش، مفهومي است كه توجه روزافزوني را در تحقيقات امروزي به خود معطوف كرده است (1). توسعه پايدار ورزش مفهومي است كه در آن پايداري موضوعي رايج و محوري در توسعه ورزش محسوب مي‌شود كه تغييرات طولاني مدت در نگرش‌هاي فردي، اجتماعي و سازماني را علاوه بر در نظر گرفتن ابعاد اقتصادي، اجتماعي و نهادي از طريق مشاركت در ورزش در بر مي‌گيرد (2). هدف مقاله حاضر مطالعه مفهوم توسعه پايدار ورزش، موانع آن و ارائه راهكارهايي براي رسيدن به توسعه پايدارِ ورزش است. روش تحقيق: روش تحقيق حاضر توصيفي بوده كه بدين منظور از روش‌شناسي كيفي استفاده شد. در اين راستا، از مطالعات كتابخانه‌اي و مصاحبه با استادان مديريت ورزشي، مديران ورزشي، ورزشكاران و مربيان ورزش استفاده شد. تعداد مشاركت كنندگان در تحقيق 24 نفر بود. استراتژي نمونه‌گيري موارد حاد بوده كه در اين رابطه از تحليل محتوي مصاحبه-ها استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد كه رسيدن توسعه پايدار ورزش در راستاي توجه به ابعاد اقتصادي، اجتماعي و عوامل نهادي با هدف مشاركت اجتماعي است. از ديگر نتايج تحقيق دسته بندي موانع پايداري در توسعه ورزش به موانع مديريتي، ساختاري، محيطي، نگرشي-رفتاري و قانوني- حقوقي بود. راهكارهاي توسعه پايدار كه توسط صاحب‌نظران مطرح شد عبارت بود از: تدوين برنامه راهبردي متناسب با تغييرات محيطي، تصويب مصوبات برنامه‌اي از طريق نهادهاي قانوني و حقوقي از جمله مجلس شوراي اسلامي، متناسب ساختن ساختار ورزش با قوانين بين‌المللي و برطرف كردن خلاء قانوني در ورزش از طريق حقوق‌دانان. بحث و نتيجه‌گيري: توجه مديران و سياست‌مدران به توسعه پايدار ورزش كشور مي‌تواند زمينه را براي توسعه اهداف پايداري در توسعه ورزش و اثرات اقتصادي و اجتماعي در جامعه و نهادها فراهم آورد. در نتيجه آن چه كه اهميت دارد اين است كه توسعه پايدار مستلزم تغيير اساسي در سياست‌گذاري‌ها است، به عبارتي توسعه مستلزم نظام اصيل كنترل‌ها و تعادل‌هاست تا از طريق همكاري برابر و سه جانبه دولت‌ها، شركت‌ها و گروه‌هاي مرتبط جامعه مدني اصلاحاتي را اعمال نموده و نقايص را جبران نمايند. بنابراين هماهنگي بين نهادها در راستاي رسيدن به اهداف ورزش و توسعه آن در جامعه و مشاركت مردم از طريق نهادهاي غير رسمي و ارتباط با نهادهاي رسمي مهم به نظر مي‌رسد.