نقش ترس از صميميت و تعارضات زناشويي والدين در پيش‌بيني كمرويي پسران نوجوان

فضاي خانواده و تعامل اعضا بدون شك يكي از عوامل مؤثر بر خصوصيات رواني اعضاي خانواده و به خصوص فرزندان است و رويكرد سيستمي به خانواده سالهاست كه به تحقيقات زيادي در اين حوزه منجر شده است. هدف از اين پژوهش بررسي نقش ترس از صميميت و تعارضات زناشويي والدين در پيش‌بيني كمرويي پسران نوجوان آنها است. روش پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي است. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان دبيرستاني پسر تبريز كه از بين آنها 230 نفر به صورت نمونه گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب و به پرسشنامه كمرويي زيمباردو و نيز والدين آنها به دو پرسشنامه تعارضات زناشويي ثنايي و ترس از صميميت 35 سؤالي دسكوتنر پاسخ دادند. داده ها ازطريق همبستگي پيرسون و رگرسيون همزمان توسط برنامه اس.پي.اس.اس تحليل شدند. يافته ها بيانگر رابطه مثبت معنادار دو متغير تعارض زناشويي و ترس از صميميت والدين با كمرويي نوجوانان آنها بود. همچنين ترس از صميميت در پدران بيش از مادران پيش بيني كننده كمرويي نوجوانان پسر بود. به طور كلي نتايج بيانگر اين مطلب است كه هرچقدر والدين از صميمي شدن هراس داشته باشند احتمال آن كه آنها به عنوان يك الگوي منفي در يادگيري ارتباط موثر فرزندان با ديگران عمل كنند و فرزندان كمرو تري را بار آورند بيشتر است.