تأثير كفي طبي بر الگوي كوپلينگ مفصلي بين پشت پا و ساق، طي فاز اتكاي راه رفتن مردان ورزشكار مبتلا به كف پاي صاف

مقدمه: راه رفتن يك فعاليت پيچيده است و به هماهنگي دستگاه‌هاي عصبي، عضلاني و اسكلتي نياز دارد. لذا ناهنجاري‌هاي سيستم اسكلتي مي‌تواند بر اين فعاليت تأثير بگذارد. به‌عنوان نمونه تحقيقات پيشين نشان داده است كه كف پاي صاف در راه رفتن باعث اورشن بيش‌ازحد پاشنه مي‌شود. در مراكز درماني به‌منظور اصلاح و كاهش آسيب‌هاي جبراني مرتبط با اين ناهنجاري از كفي طبي استفاده مي‌شود؛ ولي علي‌رغم راحتي و كاهش درد ساق پس از استفاده از اين كفي، مكانيسمي كه باعث بهبود عملكرد مي‌شود، هنوز نامشخص است. كفي طبي در افراد مبتلا به كف پاي صاف بر دامنه حركتي اينورش/اورشن پاشنه تاثير مي‌گذارد (1) و با توجه به كوپل بين حركات پشت پا (اورشن) و ساق (چرخش)، ممكن است تأثير كفي طبي بر الگوي كوپلينگ بتواند اثرات سودمند كفي طبي را توجيه كند. لذا هدف ما از اين تحقيق بررسي تأثير كفي طبي بر الگوي كوپلينگ مفصلي بين پشت پا (اينورژن/اورژن) و ساق (چرخش داخلي/خارجي) در طي فاز اتكاي راه رفتن مردان ورزشكار مبتلا به كف پاي صاف بود. روش‌شناسي: آزمودني‌هاي اين تحقيق نيمه تجربي از هشت ورزشكار مبتلا به كف پاي صاف با ميانگين سن 88/1 ± 12/24 سال، قد 59/4±5/174 سانتي‌متر، وزن 09/6 ± 37/72 كيلوگرم و مقياس شاخص استاهلي 22/0 ± 93/0 تشكيل شدند. پس از تكميل فرم رضايت‌نامه و نصب ماركرهاي آناتوميك و تركينگ بر روي بدن آزمودني‌ها، داده‌هاي كينماتيك مربوط به پنج سيكل راه رفتن صحيح در شرايط بدون كفي (با كفش) و با كفي (قرار دادن كفي داخل كفش) با فركانس 200 هرتز ضبط گرديد. فاز اتكاي راه رفتن مشخص و به چهار زيرفاز تقسيم شد. محاسبات زواياي سه‌بعدي (به روش معادلات كاردان اويلر) و ديگر مراحل آناليز راه رفتن با استفاده از كد دستي نوشته‌شده در نرم‌افزار متلب انجام گرفت. زاويه كوپلينگ با استفاده از تكنيك وكتوركودينگ كه به‌وسيله هيدرزشيت (2000) اصلاح شد، تعيين گرديد (2). در اين تحقيق از آزمون شاپيرو-ويلك براي نرمال بودن توزيع داده‌ها و از آزمون تي-تست وابسته براي مقايسه ميانگين‌ها در هر زيرفاز استفاده شد (05/0=α). نتايج: آزمون شاپيرو-ويلك نشان داد كه توزيع داده‌ها نرمال هستند. ميانگين زاويه كوپلينگ براي شرايط بدون كفي (فاز يك= 7/31 دو=9/52 سه= 7/40 چهار=2/42) و شرايط كفي (فاز يك=4/29 دو=2/55 سه=7/39 چهار=34) به دست آمد. نتايج مقايسه ميانگين‌ها نشان داد كه تفاوت ميانگين كوپلينگ مفصلي قبل و بعد از استفاده از كفي طبي در فاز چهارم معنادار (002/0 =sig) و در ديگر فازها معنادار نبود (05/0≥p). بحث و نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه استفاده از كفي طبي بر الگوي كوپلينگ پشت پا/ساق در 75 درصد ابتدايي فاز اتكاي راه رفتن اثري ندارد ولي استفاده از كفي در 25 درصد انتهايي باعث كاهش زاويه كوپلينگ مي‌شود، به اين معني كه كفي طبي نسبت حركت پاشنه به ساق را افزايش داده است. درنهايت ممكن است راحتي و كاهش درد پس از استفاده از كفي طبي در افراد مبتلا به كف پاي صاف به تأثير اين كفي بر الگوي كوپلينگ در مرحله انتهايي فاز اتكاي راه رفتن مربوط باشد.