پاسخ‌هاي فشارخون، ضربان قلب و هزينه اكسيژن ميوكارد پس از ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي در زنان سالم و داراي اضافه‌وزن

مقدمه: فعاليت ورزشي به عنوان يك راهبرد غيردارويي براي پيشگيري و احتمالاً درمان پرفشارخوني توصيه شده است. هدف مطالعه‌ي حاضر بررسي پاسخ‌هاي فشارخون سيستولي، دياستولي، ضربان قلب و هزينه‌ي اكسيژن ميوكارد طي دوره‌ي ريكاوري پس از ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي بود. روش شناسي: هشت زن سالم و داراي اضافه‌وزن (سن 53/4±63/41 سال، قد 04/0±161 سانتي‌متر، وزن 54/4±84/73 كيلو-گرم، شاخص توده‌ي بدني 95/0±55/28 كيلوگرم بر متر مربع) به طور تصادفي در 3 جلسه‌ي 1) ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي از عضلات بزرگ به كوچك، 2) ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي از عضلات كوچك به بزرگ و 3) جلسه‌ي كنترل بدون فعاليت با فاصله‌ي يك هفته از يكديگر، شركت كردند. آزمودني‌ها 8 حركت را با شدت 80 درصد يك تكرار بيشينه، در 3 نوبت 10 تكراري و با فواصل استراحتي 2 دقيقه‌اي بين نوبت‌ها و حركات اجرا كردند. فشارخون سيستولي و دياستولي، ضربان قلب و هزينه‌ي اكسيژن ميوكارد، قبل از فعاليت و پس از فعاليت هر 15 دقيقه و تا 60 دقيقه اندازه‌گيري شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح 0/05≥P تجزيه و تحليل شدند. نتايج: فشارخون سيستولي طي 60 دقيقه پس از هر دو ترتيب فعاليت در مقايسه با سطوح قبل از آن به‌طور معني‌داري پايين بود، درحالي‌كه فشارخون دياستولي تغيير معني‌داري نداشت. ضربان قلب پس از هر دو ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي نسبت به سطوح پايه افزايش معني‌داري يافت. هزينه‌ي اكسيژن ميوكارد نيز تنها تا دقيقه‌ي 30 پس از هر دو ترتيب فعاليت افزايش معني‌داري داشت. همچنين در هيچ‌يك از متغيرها تفاوت معني‌داري بين دو ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي مشاهده نشد. بحث و نتيجه‌گيري: پژوهش حاضر نشان داد، ترتيب فعاليت ورزشي مقاومتي از عضلات بزرگ به كوچك و برعكس منجر به كاهش فشارخون پس از فعاليت با مدت و مقدار مشابه مي‌شود.