تاثير تمرينات هوازي منظم بر روي سطوح پلاسمايي آنژيوتانسين 2 و ارتباط آن با تركيب بدني در زنان يائسه چاق داراي فشار خون بالا

مقدمه: يائسگي، چاقي و عدم فعاليت بدني عوامل خطر زاي اصلي براي پرفشار خوني بوده كه منجر به افزايش فعاليت سيستم رنين آنژيوتانسين مي گردند. آنژيوتانسين 2 (مهم ترين جزء اين سيستم) مقاومت محيطي را افزايش داده و فشار خون را بالا مي برد. بافت چربي منبع اصلي آنژيوتانسين 2 بوده و مطالعات متعدد ارتباط مستقيم بين تركيب بدني با اجزاء سيستم رنين آنژيوتانسين را ثابت كرده اند (1). همچنين، افزايش سطح پلاسمايي آنژيوتانسين 2 در بزرگسالان چاق مبتلا به پرفشار خوني در مقايسه با افراد داراي فشار خون نرمال مشاهده گرديده است (2). اگرچه شواهد نشان مي دهد كه تمرينات ورزشي ممكن است فعاليت سيستم رنين آنژيوتانسين را كاهش دهد (3)، با اين حال، تا كنون تاثير ورزش هاي هوازي منظم بر روي سطوح پلاسمايي آنژيوتانسين 2 و ارتباط اين آنزيم با تركيب بدني در زنان يائسه چاق بطوردقيق بررسي نشده است. بنابراين، هدف از اين تحقيق بررسي تاثير 10 هفته تمرينات هوازي منظم بر روي سطوح گردش خوني آنژيوتانسين 2 و فشار خون در زنان يائسه چاق داراي فشار خون بالا و نيز بررسي ارتباط بين سطوح آنژيوتانسين 2 و تركيب بدني در اين گروه مي باشد. روش شناسي: 24 زن يائسه چاق (سن بين 50 تا 65 سال،kg/m230 BMI ≥ ، فشار خون بالاتر از 80/120 ميلي متر جيوه و يائسگي براي حداقل يك سال) بطور تصادفي به دو گروه كنترل (12 نفر) و تمرين (12 نفر) تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت ده هفته تمرينات هوازي (25-40 دقيقه در روز، 3 روز در هفته در 50%-70% ضربان قلب ذخيره) انجام دادند. گروه كنترل برنامه فعاليت بدني معمول خود را حفظ كردند.تركيب بدن، فشار خون و سطوح پلاسمايي آنژيوتانسين 2 قبل و بعد از برنامه تمريني اندازه گيري شد. نتايج: 10 هفته تمرين هوازي موجب كاهش معني دار شاخص توده بدني، درصد چربي و سطوح آنژيوتانسين گرديد (01/0 p) كه توام با كاهش معني دار فشار خون سيستوليك و دياستوليك بود (01/0 p). بين شاخص توده بدني و درصد چربي بدن با سطوح آنژيوتانسين 2 و نيز بين فشار خون سيستوليك و دياستوليك با سطوح آنژيوتانسين 2 نيز همبستگي مثبت و معني دار مشاهده گرديد (01/0 p). بحث و نتيجه گيري: با در نظر گرفتن اين كه يائسگي و هم چنين پرفشارخوني ناشي از چاقي با فعاليت بيش از حد سيستم رنين آنژيوتانسين همراه است، بنابراين احتمال دارد كه تمرينات هوازي بواسطه تغييرات در تركيب بدني اجزاء سيستم رنين آنژيوتانسين را تغيير داده باشد. ممكن است كه كاهش در شاخص توده بدني و درصد چربي بواسطه تغييرات در بافت چربي سطوح آنژيوتانسين 2 را تعديل كرده باشد. نتايج مطالعه حاضر پيشنهاد مي كند كه تمرينات منظم ورزشي با شدت متوسط قادر به ايجاد تغييرات در سيستم رنين آنژيوتانسين بوده و ممكن است يك روش جايگزين و موثر در درمان غيردارويي پرفشار خوني در مراحل اوليه آن باشد.