تأثير ناهنجاري هاي اندام تحتاني بر تعادل ايستا و پوياي دانش آموزان پسر مقطع ابتدايي

مقدمه: هدف اين تحقيق، بررسي تأثير ناهنجاري‌هاي اندام تحتاني بر تعادل ايستا و پوياي دانش آموزان پسر مقطع ابتدايي 9 تا 12 ساله ناحيه يك شهرستان شهركرد بود. روش شناسي: نمونه آماري از روش خوشه‌اي و به صورت تصادفي انتخاب شدند. تعداد نمونه‌ها 193 نفر بودند، از بين آنها 12 دانش آموز داراي ناهنجاري پاي پرانتزي و 23 نفر داراي ناهنجاري پاي صاف بودند. از آزمون ستاره به منظور سنجش تعادل پويا و آزمون فلامينگو جهت سنجش تعادل ايستا استفاده شد. نتايج: بررسي داده‌ها با استفاده از آزمون t در گروه‌هاي مستقل انجام گرفت و مشخص گرديد كه در اجراي تعادل پويا گروهي كه داراي ناهنجاري پاي پرانتزي هستند به صورت معناداري با افراد عادي و بدون ناهنجاري اختلاف دارد (2/11=t=0/037،p). در حالي‌كه در قابليت تعادل ايستا بين دو گروه بهنجار و داراي پاي پرانتزي اختلافي ثبت نشد. در بررسي اختلاف بين اجراي تعادل افراد داراي ناهنجاري كف پاي صاف و دانش آموزان بهنجار، اختلافي در قابليت تعادل ايستا و پوياي گروه ها ديده نشد. بحث و نتيجه‌گيري: از آنجا كه ناهنجاري‌هاي پاي پرانتزي به عنوان متغير اثرگذار روي عملكرد تعادلي پويا داراي نقش بوده است و با در نظر گرفتن آن‌كه شرايط آزمودني‌ها پيش از بلوغ مي‌باشد، در نظر گرفتن نتايج حاصل در اين تحقيق در مباحث دوران رشد اهميت بيشتري پيدا كرده و از يافته‌ها مي‌توان در ايجاد و توسعه برنامه‌هاي حركات اصلاحي و درماني بهره برد.