تاثير فعاليت اندام فوقاني و اندام تحتاني بر اكسيداسيون چربي و كربوهيدرات در سالمندان

هدف از اين تحقيق بررسي تاثير فعاليت اندام فوقاني و اندام تحتاني بر اكسيداسيون چربي و كربوهيدرات در سالمندان بود. روش كار: تعداد 9 مرد سالمند (انحراف معيار± ميانگين: سن،91/3± 1/66 سال، شاخص توده بدن، 9/25± كيلوگرم بر متر مربع، حداكثر اكسيژن مصرفي 48/2 ± 94/23 ميلي ليتر بر كيلوگرم وزن بدن در دقيقه) دو جلسه فعاليت را انجام دادند: 1) فعاليت تناوبي بالاتنه، 2) فعاليت تناوبي پايين تنه. فعاليت تناوبي شامل 4 وهله 5 دقيقه اي از فعاليت به ترتيب با شدت هاي 55، 60، 65 و 70% Vo2max روي دوچرخه كار سنج دستي و دوچرخه ارگومتر بود و بين هر كدام از اين شدت ها نيز آزمودني ها 4 وهله 5/2 دقيقه اي استراحت به ترتيب با شدت هاي 25، 30، 35 و 40% Vo2max را انجام دادند. گازهاي تنفسي در حالت استراحت، قبل، حين و بعد از فعاليت جمع آوري شد. نتايج: اكسيداسيون كربوهيدرات طي فعاليت اندام تحتاني 16% و طي فعاليت اندام فوقاني 1% نسبت به حالت استراحت افزايش پيدا كرد كه بيشترين افزايش در دقيقه 30 بود (05/0P ). همچنين اكسيداسيون چربي طي فعاليت اندام تحتاني 40% و طي فعاليت اندام فوقاني 5/14% نسبت به حالت استراحت افزايش پيدا كرد كه بيشترين افزايش در دقيقه 20 بود (05/0P ). نتيجه گيري: اكسيداسيون چربي هنگام فعاليت اندام تحتاني بيشتر از فعاليت اندام فوقاني است.