بررسي مقايسه اي هزينه هاي ترابري كاميون - شاول با سيستم سنگ شكن متحرك و نوار نقاله در معادن روباز

استخراج از معادن روباز شامل چهار مرحله اصلي چالزني، آتشكاري، بارگيري و باربري است. هزينه اين چهار مرحله، عمده هزينههاي استخراج را شامل ميشود. از اين ميان بهبود در مراحل بارگيري و باربري در معادن كه قريب به 50 درصد هزينه-هاي سرمايهاي و در برخي موارد 50 تا 70 درصد هزينههاي عملياتي را شامل ميشود، ميتواند سهم بسزايي در كاهش هزينهها و بهبود راندمان استخراج داشته باشد. با وجود اينكه سيستم شاول تراك انعطاف پذيرترين و رايجترين روش بارگيري و باربري در معادن روباز است، اما يكي از معايب اصلي اين سيستم، هزينه فزاينده كاميونها در طول عمر معادن است. با افزايش عمق معدنكاري، فاصله و هزينههاي باربري به شدت افزايش مييابد، به طوري كه در سالهاي پاياني عمده هزينههاي معدنكاري را شامل ميشود. روش باربري جايگزين كاميونها، استفاده از سيستم باربري پيوسته به كمك نوار نقاله و سنگ شكنهاي متحرك يا نيمه متحرك است. اصطلاحا به اين روش IPCC (in pit crushing and conveying) گفته ميشود. در اين روش عمليات سنگ شكني در داخل پيت معدن انجام شده و مواد خرد شده توسط نوار نقاله به بيرون انتقال داده ميشود. با بررسي مطالعات فني و اقتصادي صورت گرفته در زمينه سيستم هاي ترابري در معادن روباز، به نظر مي‌رسد سيستم IPCC داراي هزينه سرمايه گذاري اوليه بيشتر و هزينه عملياتي كمتر نسبت به سيستم كاميون- شاول مي‌باشد و در معادني با عمر بيش از 10 سال از نظر اقتصادي به صرفه مي‌باشد