عوامل سياست‌زدگي در ميان حوزويان و راه‌هاي برون‌رفت از آن

سياست زدگي يكي از مباحثي است كه در كنار بحث انقلابي گري و ورود به عرصۀ سياست مطرح مي شود و با توجه به جايگاه والاي حوزه هاي علميه، بررسي پيامدهاي منفي و چالش برانگيز اين امر اهميت دوچندان دارد. سياست زدگي به همراه خود، جانبداري از يك باور و نگرۀ سياسي به‌طور‎مطلق و تحليل هاي يك سويه در پي دارد؛ درحالي‎كه اين انديشه ممكن است درست يا نادرست، روشمند يا ناروشمند باشد. چنين است كه نگاهي افراطي يا تفريطي بر انديشه و سياست ورزي جامعۀ هدف حاكم مي شود و مي تواند فضايي آشفته و آسيب‎زننده براي فرد و جامعه به همراه آورد. پرسش اصلي در اين نوشته برگرد عوامل سياست زدگي در ميان حوزويان و راهكارهاي برون‌رفت از آن شكل گرفته و در پاسخ اين فرضيه ارائه گرديده است كه با توجه به اموري چون دگرگوني و انعطاف، جانبداري، قدرت خواهي و خواهش مشاركت در سياست، هرچند با توجه به روحيۀ علم و پرهيزكاري، سياست‌زدگي كمتر جاي جولان مي يابد؛ اما در برخي مواقع و در ميان تعدادي از آنان به‎ويژه طلاب جوان مي توان عوامل سياست زدگي را در اموري چون تحليل هاي تقليدي، خودحق پنداري و انحصارطلبي، تحليل و رفتارهاي افراطي و تفريطي و فعاليت هاي خلاف شرع و قانون پي جويي كرد و با روش‎هايي چون آگاهي‎بخشي علمي، گسترش سعۀ صدر و شكيبايي، تقويت روحيۀ اجتهاد و آزادانديشي و تقويت اعتدال و عقلانيت به برون رفت آنان از سياست زدگي اميدوار بود.