هويت حوزه‏ اي و انقلابي‏ بودن به مثابه امر سياسي

انقلاب اسلامي و در پي آن، تأسيس نظام جمهوري اسلامي مناسبات جديدي را در روابط اجتماعي، سياسي و اقتصادي و گفتمان نو پديد آورد كه هدف آن، نوسازي جامعه بر اساس احكام شريعت بود. در گفتمان جديد، سازه‏هاي هويت از طريق الهيات سياسي مبتني بر اسلام شيعي ترسيم قدرتمندي از هويت شهروند مسلمان فراهم آورد كه مورد پذيرش داوطلبانه بسياري واقع گرديد. اين منطق ارزشي يك نظام معنايي تازه‏اي پديد آورد كه شالوده ساخت هويت جديد براي كنشگران انقلابي بود. در اين ميان تداخل و تطابق منافع و اهداف نهاد روحانيت با نظام سياسي و ايجاد نوعي تعلق و همنوايي ميان اين دو، موقعيت و هويت تازه‏اي براي حوزه دين و حاملان آن پديد آورده است. پهلو‏گرفتن امر ديني در كنار امر سياسي به گروه‏بندي‏هايي درون نهاد حوزه و روحانيت انجاميده است. تأثير شرايط و زمينه‏هاي محيطي از يك سو و قرائت‌هاي متفاوت از دين و حتي انديشه‏ و سيره امام خميني1 از سوي ديگر، مواجهه آنان را با سياست متفاوت كرده است. بررسي رابطه حوزويان با انقلابي‏بودن به مثابه امر سياسي نشان از آن دارد كه ساخت هويت حوزه‎اي تحت تأثير موقعيت و شرايط ‏كنوني از يك سو و تعريف ديگران از حوزويان و همچنين تعريفي كه حوزويان از خود دارند، بايد مجدداً بازنمايي شود.