اپيدميولوژي مشاركتي و نقش آن در پژوهشهاي اپيدميولوژيك

اپيدميولوژي در ساده ترين تعريف به عنوان مطالعه الگوي بيماريها در جمعيت تعريف ميشود. مشاركت نيز به معناي توانمند كردن مردم براي اين است كه به يادگيري تشويق شوند و راهحلهايي براي چالشهاي پيشروي خود بيابند. بنابراين اپيدميولوژي مشاركتي 1 استفاده از رويكردها و روشهاي مشاركتي براي فهم بهتر الگوهاي بيماريها در جمعيت و كنترل و پيشگيري از آنهاست. در اپيدميولوژي، اعتقاد بر اين است كه بيماريها در اثر برهم كنش عوامل مربوط به ميزبان، عامل بيماريزا و محيط شكل ميگيرند. بخشي از عوامل محيطي كه بر وقوع بيماريها اثرگذار است، زمينههاي اجتماعي است كه توسط رفتار مردم شكل ميگيرد. اپيدميولوژي مشاركتي رويكرد مناسبي است براي اينكه اين زمينههاي اجتماعي شناخته شود. براي اين كار، روشهاي اصلي در اپيدميولوژي مشاركتي به كار ميرود كه در سه دسته كلي مصاحبه، رتبهبندي و امتيازدهي، و روشهاي تجسمي طبقهبندي ميشوند. البته روشهاي مرسوم مانند مشاهدات مستقيم و تشخيصهاي آزمايشگاهي اين روشها را تكميل ميكنند تا دادههاي قابل اطميناني براي برنامهريزي و تصميمگيري در برنامههاي كنترلي به دست بيايد. به اين ترتيب، اپيدميولوژي مشاركتي ميتواند در كنار ساير روش هاي اپيدميولوژيك در نيل به اهداف بهداشتي و ارتقاء سلامت انسان و دام كمككننده باشد.