بررسي كيفيت جايگاه نگهداري و لنگش ناشي از اختلالات موضعي انگشتي در گاوداري هاي شيري شهرستان گلپايگان

هدف از اين مطالعه تعيين ميزان شيوع لنگش با منشأ انگشتي ناشي از كيفيت جايگاه در 5 واحد صنعتي و 25 واحد نيمه صنعتي گاو شيري شهرستان گلپايگان بود. اين مطالعه به شكل مقطعي صورت پذيرفت. با بازديد گله همراه با انجام مشاهده و معاينه، گاوهاي لنگ شناسايي شده و براساس معيار مشخص درجه بندي صورت گرفت. اندام )هاي( حركتي مبتلا در جايگاه مناسب به طور دقيق معاينه گرديد. نوع ضايعه با توجه به يافته هاي باليني و ظاهر ماكروسكوپيك تأييد گرديد. نتايج در پرسشنامه هاي مشخص ثبت گرديد. جهت مقايسه فراواني نسبي انواع ضايعات در اندام هاي حركتي قدامي با خلفي از آزمون مربع كاي استفاده شد. در مجموع تعداد 214 مورد لنگش از بين 2150 گاو مورد معاينه ، تشخيص داده شد . درصد شيوع لنگش با منشأ موضعي در واحدهاي نيمه صنعتي در مقايسه با واحدهاي صنعتي بطور معني دار بالاتر بود. عوامل افزايش رشد بافت شاخي و فوت رات به ترتيب در مكانهاي اول و دوم ابتلاي گاوهاي شيري منطقه به لنگش جاي گرفتند. فراواني نسبي وقوع لنگش در اندامهاي حركتي خلفي نسبت به اندام هاي حركتي قدامي بطور معني دار بيشتر بود) 0.001 p(. از شواهد مشخص است كه بيماري هاي انگشتي در واحدهاي گاو شيري شهرستان گلپايگان شايع نمي باشد. شيوع بيشتر لنگش در واحدهاي نيمه صنعتي ناشي از مديريت ضعيف در بهداشت و نظافت جايگاه و همچنين در اجراي مرتب سم چيني مي باشد.