بررسي و شناسايي عوامل مؤثر در برگشت‌پذيري سازمان‌هاي صنعت ساخت

برگشت‌پذيري ازنظرِ لغوي به معناي ظرفيت بازيافتن شكل اصلي پس از تغيير شكل و يا «توانايي جستن و پرش به عقب» است. اصطلاح برگشت‌پذيري در مطالعات مورد بحث، به پايداري و استحكام نسبي، جذب اثرات و استقامت در ادامه فجايع، و در نهايت برگشت به شرايط اوليه پس از وقوع فجايع اطلاق مي‌شود. درمطالعات سازماني، فاجعه و يا بحران‌هاي ناگوار، طيف وسيعي از رخدادها از بحران‌هاي مالي گرفته تا كلاه‌برداري، مشكلات سرسخت قانوني، بحران‌هاي نيروي‌كار، از دست دادن تأمين‌كنندگان مالي يا مشتريان را دربر مي‌گيرد. در بسياري از موارد هيچ كاري براي جلوگيري از فجايع نمي‌توان انجام داد؛ اما مي‌توان اثرات آن‌ها را كاهش داد. سازمان‌هاي برگشت‌پذير به گونه‌اي طراحي و سازماندهي مي‌شوند كه وقتي نمي‌توان از رخدادها پيش‌گيري كرد، از برگشت سريع و كارآمد اطمينان يافت. به‌عبارت‌ِديگر؛ اگر ما نمي‌توانيم امواج ناپايدار تغييرات را كنترل كنيم، مي‌توانيم بياموزيم كه چگونه قايق‌هاي محكم‌تري بسازيم. اين مقاله در ابتدا براساس تحقيقاتي كه در گذشته صورت گرفته است و با استفاده از روش‌هاي نظري مانند تجزيه و تحليل ادبيات فني، تجزيه و تحليل منطقي و سنتز، به تحليل مفاهيم برگشت‌پذيري مي‌پردازد و يك مدل مفهومي براي برگشت‌پذيري سازمان‌ها ارائه مي‌دهد. سپس اين پژوهش قصد دارد براساس مطالعات كتابخانه‌اي، برگشت‌پذيري در سيستم‌هاي سازماني (چه به‌عنوانِ شركت‌، چه به‌عنوانِ سازمان‌هاي غيرانتفاعي، دولتي و يا نهاد‌هاي غيردولتي) را بررسي و تحليل كند. در نهايت، عوامل كليدي مؤثر بر برگشت‌پذيري سازمان‌ها شناسايي مي‌شوند، كه مهمترين آنها عبارتند از: درك و تحليل مخاطرات و پيامدها، نظارت و گزارش وضعيت دروني و بيروني، عدم ديوان‌سالاري )بوروكراسي( افراطي، اولويت‌هاي بازيابي، فرآيند قوي براي شناسايي و تحليل آسيب‌پذيري‌ها، توانايي و ظرفيت منابع داخلي و خارجي، رهبري قوي، نوآوري و خلاقيت.