شناسايي و رتبه بندي عوامل ريسك در پروژه هاي تونل سازي شهري با استفاده از روش MADM

حدود 50 سال از پيدايش، تكوين و كاربرد سيستم هاي مدون و منظم برنامه ريزي و كنترل پروژه و همچنين مديريت پروژه مي گذرد و كار توسعه، تكميل و بهره برداري از اين سيستمها و روش ها همچنان ادامه دارد. هدف مهم و كار اصلي سيستم هاي برنامه ريزي و مديريت پروژه (نظارت)، دستيابي به هدفهاي برنامه، طرح پروژه از راه بهينه نمودن مدت زمان، هزينه ي اجرا و كيفيت نتايج پيش بيني شده يا مورد انتظار آنهاست. بدين جهت، ابزاري موثر و كارامد براي مديريت برنامه، طرح و پروژه مي باشد. طرح ها و پروژه ها در هر كشوري، همچون چرخ هايي براي تحرك ماشين رشد و توسعه ي اقتصادي - اجتماعي به شمار مي آيند. يكي از بهترين روش ها براي تسريع در انجام پروژه هاي تونل سازي از قبيل خطوط مترو، فاضلاب، خطوط انتقال برق و ... اجراي تونل به روش حفاري مكانيزه توسط دستگاه حفار مكانيزه مي باشد. براي اينكه بهترين بازدهي را در مراحل اجراي تونل به اين روش شاهد باشند احساس نياز به يك مديريت سازمان يافته و منطقي وجود خواهد داشت. متأسفانه تاكنون در بحث هاي مديريت ساخت پروژه هاي مكانيزه شهري از ابتداي شروع پروژه برنامه ريزي صحيح و تفكيك كارها بدرستي در كشور صورت نپذيرفته است. همين امر سبب اتلاف انرژي و هزينه مازاد براي پروژه ها بوده و همچنين بدليل عدم مديريت صحيح زمان پروژه ها به درازا كشيده شده است. رتبه بندي ريسكهاي يك پروژه به ويژه زماني كه تعداد عوامل ريسك زا افزايش مييابد به عنوان بخشي مهم از فرايند پيچيده مديريت ريسك محسوب ميشود. در اين تحقيق نخست ساختار جامعي از ريسكهاي اصلي پروژههاي تونلسازي در قالب 17 دسته اصلي و بيش از 150 زير سطح تهيه خواهد شد و سپس اين ريسكها در عمليات تونلسازي شهري تونل نيايش در شمال شهر تهران رتبه بندي خواهد شد.