بررسي تاثيرطبيعت در طراحي ارگانيك با سازه هاي بيونيك درفضاهاي داخلي و فرم بيروني ساختمان

معماري بيونيك يا همان سازه هاي ارگانيك به مفهوم الهام پذيري از طبيعت در هنر طراحي بناست. آنچه امروزه نمود ويژه اي در طرح هاي مهندسي دارد، آن است كه متخصصان از زواياي گوناگون معماري و مهندسي سعي در حركت به اين سمت دارند، ولي آنچه كه در طراحي ساختمان هاي هزاره ي سوم به آن نياز دارد، موضوع هماهنگي و تعامل معماري و فناوري در اين امر است. قرنهاست كه بشر در رابطه اي تنگاتنگ با طبيعت بسر برده و براي رفع نيازهاي اوليه اش از آن الهام مي گيرد. معماري بيونيك در ابتدا و در تاريخ تمدن فراعنه در مصر، شاهنشاهي ايران، پادشاهي يونان و امپراتوري روم و بيزانس به شكل آشكاري قابل رديابي است. انسان از بدو پيدايش تاكنون در طبيعت به كندوكاو مشغول بوده و هست، در طبيعتي كه همواره براي او ناشناخته و بوده. زماني او به تدريج از دل طبيعت واژه تكنولوژي و هنر را بيرون كشيد وآنها را براي تركيب در ذهن خود پرواند و حاصل آنرا طي قرنها به زبانهاي مختلف باز گو كرد. بنابراين لازم است ارتباطي با اصول منطقي و علمي بين سيستمهاي ماشيني و سيستم‌هاي زنده پديدار شود روح بخشيدن به ساختمان يكي از تمايلات معماري بيونيك است كه با توجه به قدرت سازه براي تنفس (زنده‌نمايي)، به كمك خطوط مستقيم يا منحني خالص و القاء آهسته تماميت سازه به آن دست پيدا مي‌كنند و مهم ترين چيز براي معماري بيونيك آن است كه ساختمان بتواند زنده بودن خود را القاء كند هدف از اين مقاله بررسي معماري بيونيك موضوع اصالت طرح را از ديدگاه سازه و معماري داخلي و تلفيق طبيعت و منطبق با رفتار طبيعي و نيازهاي زندگي متكي بر تكنولوژي در قرن حاضر بررسي نمايد و اين ديدگاه را القا كند.