بهبود عملكرد لرزه اي ساختمانها با ايجاد حركت گهواره اي – يك مطالعۀ مروري

بيشتر آيين نامه هاي طراحي روا مي دارند كه ساختمان در يك زلزلۀ شديد آسيب هاي سازه اي نيز متحمل شود، البته به اين شرط كه فرو نريزد. اين در حالي است كه اگر ساختماني اينچنين طراحي شود، به احتمال زياد پس از يك زلزلۀ شديد كاربري خود را از دست داده و چاره اي جز تخريب و بازسازي آن نخواهد بود، و اين خود داراي پيامدهاي نامطلوب بسياري مي باشد. به همين دليل در چند دهه اخير، توسعه سيستم هاي مقاوم در برابر زلزله كه با هدايت آسيب به اجزاي فداشونده يا فيوز از بروز آسيب در اعضاي اصلي سازه جلوگيري مي كنند مورد توجه زيادي قرار گرفته است. يكي از راهكارهاي هدايت آسيب در سازه و كاهش نياز لرزه اي در آن بكارگيري سيستم هاي گهواره اي است. در اين سيستم ها حركت نسبي عمدتا بين پاي ستون ها و پي متناظر آنها رخ مي دهد كه در آن مكانها، جاذب هاي انرژي قرار مي گيرند. در حركت گهواره اي بدنه سازه در حد الاستيك تغيير شكل داده و تقريبا بصورت جسم صلب حركت مي نمايد، و پس از زلزله وزن ساختمان سبب مي شود كه سازه به محل اوليه خود باز گردد. در اين مقاله مروري بر مطالعات اخير در مورد ايجاد حركت گهواره اي در سازه هاي ساختماني براي كاهش پاسخ لرزه اي آنها انجام شده است.