ارزيابي ضابطه هاي تكفير در فقه مذاهب اسلامي

جريان تكفير يكي از مسائلي است كه در طول تاريخ اسلام، مورد توجه مذاهب اسلامي بوده است. اين مسئله تقريبا با رحلت پيامبر اكرم«ص»، آغاز گرديد و تاكنون در ميان جوامع اسلامي وجود دارد به گونه اي كه به عنوان يكي از مهمترين آسيب ها در جوامع اسلامي نمايان گرديده است. تكفير هر چند داراي معاني متعددي است لكن امروزه در معنايِ نسبت دادن كفر به شخص يا گروهي، ظهور پيدا كرده است. در اين پژوهش، به تبيين مرجع تعيين ضوابط كفر پرداخته شده است. و با بررسي منابع، مرجع تعيين ضوابط كفر، شارع بوده و شارع نيز ملاك كفر را چيزي مي داند كه براي آن استحقاق عقاب ابدي و دائمي باشد. بنابراين، دليل شرعي بايد بگويد چه كسي كافر و چه كسي كافر نيست. همچنين از منظر علماي اسلام اسباب كفر عبارت است از انكار توحيد، نبوت و معاد و انكار امري از ضروريات دين اسلام. البته با وجود اسباب فوق اگر شك در كفر فردي شد، بايد بنا را بر عدم كفر گذاشت؛ زيرا ورود شخص با اقرار شهادتين به اسلام يك امر يقيني است، و به صرف شك نمي توان حكم به كفر شخصي داد. همچنين از منظر قرآن و روايات كسي حق ندارد ديگري را كه اهل قبله است و به طرف آن نماز مي خواند، با اقرار به شهادتين و عدم انكار ضروريي از ضروريات دين، تكفير نمايد.جمهور متكلمين و فقيهان نيز بر اين امر اتفاق دارند كه نمي توان احدي از اهل قبله را تكفير نمود.