سلفيه، درگذر زمان

با توجه به بيداري اسلامي، عنايت به جريان هاي فكري و نقش آنها در دنياي اسلام داراي اهميت بسياري است. يكي از اين جريان هاي فكري، جريان فكري سلفيه ي اصيل با محوريت قرآن و سنت است. نگاه به اين جريان فكري در طول تاريخ و توجه به زيرجريان هاي منشعب از آن مي تواند كمك موثري در جريان شناسي فكري و اجتماعي باشد. در اين مقاله برآنيم تا با با روش كتابخانه اي و توصيفي- تحليلي به واژه شناسي اصطلاح هاي مرتبط و با روش تبيين در كلام اسلامي، به تبيين شاخه هاي سلفيه در طول تاريخ بپردازيم. در اين تحقيق بر خلاف مشي غالب در طرح مسائل اعتقادي وهابيت، ما با نگاه اجتماعي به موضوع پرداختيم و به اين نتيجه رسيديم كه تفكر علمي سلفي گري در دنياي اسلام به معناي بازگشت به قرآن و سنت، در طول زمان باعث همگرايي بين مسلمانان خواهد شد. در مقابل جريان هاي تكفيري و جهادي برآمده از وهابيت و پرداخته شده توسط مستكبران باعث واگرايي و شكاف عميق بين مسلمانان شده است. همچنين ماهيت اجتماعي سلفي به مفهوم اصيل آن، ماهيتي ديني است، نه فرقه گرايانه.