بررسي تاثير نسبت ارتفاع به طول ميانقاب بنايي بر شاخص خرابي Park-Ang آن

در بيشتر ساختمان ها، بين قاب ها را با ديوارهاي ميانقاب بنايي پر مي كنند كه نقش زيادي در عملكرد كلي سازه دارند، اما به علت مشكلات محاسباتي در طراحي هاي معمول در نظر گرفته نمي شوند و بدليل پيچيده بودن مسأله و عدم وجود مدل منطقي، اغلب درتحليل سازه هاي ساختماني از نقش آن ها صرف نظر مي شود، يكي از اين پارامترهايي كه در طراحي اين اعضا موثر است نسبت ارتفاع به طول ميانقاب بنايي مي باشد،در اين تحقيق، براي بررسي رفتار اعضاي سازه بنايي ابتدا يك نمونه آزمايشگاهي با استفاده از نرم افزار Abaqus مدلسازي و نتايج با هم مقايسه مي شوند، پس از تأييد صحت نوع روش، با متغير قرار دادن پارامتر فوق الذكر در يك ميانقاب بنايي يك طبقه يك دهانه و با مدلسازي به روش اجزا محدود در نرم افزار Abaqus و همچنين تحليل ديناميكي غيرخطي، اثر تغيير اين پارامتر بر معتبرترين شاخص خرابي )شاخص (Park-Ang مشخص مي شود. نتايج نشان مي دهد كه تغيير نسبت ارتفاع به طول اجزاء بنايي، باعث افزايش زيادي در شاخص خرابي مي شود، به گونه اي كه افزايش آن، شاخص خرابي را بطور چشمگيري افزايش مي دهد.