سنجش ميزان تأثير معماري و شهر بر ارزش هاي فرهنگي (نمونه موردي: ساخت و ساز جديد حرم مطهر، مشهد مقدس)

محيط مصنوع با سمبل ها، تناسب، اجزاء نشانه ها، شكل، رنگ و ديگر شاخص هايش بيانگر نوعي جهان بيني و القاي فرهنگي مي باشد، اين اصول و ارزش ها توسط حواس آدمي درك شده و به وي القا مي شود تا در نهايت به نوعي در تحولات فرهنگي ايفاي نقش مي نمايد. معناي استنباط شده از محيط توسط انسان ها، بر شكل گيري فرهنگ تأثير متقابلي دارد، اين بدين معني است كه فرهنگ نشأت گرفته توسط انسان بر محيط نيز تأثير خواهد داشت. تأثير محيط بر انسان بر شكل گيري شخصيت و رفتارهاي او از گذشته هاي دور و از منظر بسياري متفكران مورد توجه بوده است و در عصر حاضر نيز متفكران رشته هاي مختلف علوم روان شناسي، زيبايي شناسي، جامعه شناسي و فلسفه را به خود جلب كرده است. خيابان شيرازي يكي از خيابان هاي منتهي به حرم مطهر امام رضا(ع) در شهر مشهد به عنوان عرصه پژوهش مقاله حاضر انتخاب شده است. اين خيابان در چند دهه اخير با تغييرات زياد به همراه بافت اطراف خود مواجه بوده است، كه مشابه اكثر بافت¬هاي زيارتي در ابعاد گسترده¬اي نسبت به ساير شهرها، و در پاسخ به سيل افزايش جمعيت زائر دگرگون و نوسازي شده است. چنين روندي به سوي نوسازي بافت فارغ از متن شهر گذشته، پي آمدهاي فرهنگي و اجتماعي دارد، كه جبران ناپذير است. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش اسنادي - كتابخانه اي و توصيفي- تحليلي به ارزيابي تأثير معماري و شهر بر ارزش هاي فرهنگي پرداخته و در نهايت به ارائه پيشنهاداتي مبني بر بهبود فضا بپردازد.