طراحي مجتمع مسكوني با رويكرد معماري سبز در اقليم معتدل و مرطوب

امروزه نگراني هاي بسياري به دليل تعارض روز افزون انسان در محيط زيست از جمله آلودگي هاي زيست محيطي، تجديد ناپذيري منابع گران بهاي انرژي را پديد آمده است به گونه اي كه اين تعامل ناسازگار انسان و طبيعت به صورت يكي از بحران ها و دغدغه هاي اساسي انسان معاصر مطرح شده و نهضت هاي جديدي براي چاره انديشي تدابير در اين خصوص فراهم آمده است كه از جمله آن ها معماري سبز مي باشد. در معماري سبز هر ساختمان بايد به گونه اي طراحي و ساخته شود كه نياز آن به سوخت فسيلي به حداقل ممكن برسد . كه معماري سبز با جست و جوي راهي براي به حداقل رساندن اثرات منفي ساختمان ها بر محيط و معماري را به دنبال دارد. در ادامه به ويژگي هاي معماري سبز با در دست داشتن مطالعاتي در مورد شرايط محيط اشاره مي شود در اين مورد اصولي چون هم سازي با اقليم ، بازيافت پذيري انرژي هاي ساختمان ها ، مصالح ساختماني و نحوه ذخيره انرژي هاي غير قابل تجديد (سيتره هاي فعال و غير فعال خورشيدي) مطرح مي شود. بررسي نمونه هاي معماري سبز با محيط براي بهره گيري مطلوب از راه كار و تكنولوژي نوين و انتخاب نگرش و ايده هاي طراحي با توجه به دغدغه هاي ذكر شده مي تواند بسيار مفيد واقع شود و در اين راستا نمونه هاي از معماري مسكوني مورد مطالعه قرار گرفت. نظر به اين كه معماري مورد نظر در اين طراحي اقليم گيلان انتخاب شده است . شرايط آب و هوايي اين منطقه و نيز توجه به رويكرد مربوطه منجر به ايجاد يك فضايي مناسب براي سكونت و احساس رضايت ساكنان گردد.