مديريت شهري و بهينه سازي محيط شهري براي گردشگران (شهر مورد مطالعه تبريز)

گردشگري از ديرباز با اشكال متنوع در جوامع بشري بر اساس انگيزه، اصل سفر و جابجائي سير تكاملي خودرا طي كرده است. تحول اساسي درگردشگري را با انقلاب صنعتي كه تحول شگرفي در سبك زندگي و به خصوص حمل و نقل بوجود مي آورد، ميتوان شناخت. امروزه، فعاليتهاي گردشگري به عنوان بخش چهارم فعاليتهاي انسان پس از كشاورزي، صنعت و خدمات محسوب مي شود. مديريت پايدار گردشگري به دنبال بهبود كيفيت زندگي ساكنان محلي درمناطق گردشگري از طريق بهينه سازي منافع اقتصاد محلي،حفاظت از محيط طبيعي و انسان، ساخت و فراهم كردن تجارب منايب براي بازديد كنندگان است. اين امر مستلزم توجه نظام مند به ابعاد فني، اجتماعي، فرهنگي، سياسي، اقتصادي، تاريخي، زيست محيطي در حركت بسي استفاده از جاذبه هاي گردشگري مطابق با نياز امروز و حفظ و ماندگاري اين منابع براي آيندگان است. شهرها بعا=لت جاذبه هاي تاريخي و فرهنگي، غالباً مقاصد گردشگري مهمي بحساب مي آيند (نمونه موردي تبريز). بنابراين حجم زيادي از امكانات گردشگري از جمله محل سكونت، سرو غذا، حمل و نقل و ساير خدمات در شهرها واقعند. شهر تبريز با توجه بهتوان بالاي گردشگري شهري همواره مورد توجه علاقمندان داخلي و خارجي بوده است. ازين رو نيازمند برنامه ريزي و مديريت بهينه بهره برداري از فضاهاي گردشگري شهري است. دراين پژوهش اثر بخشي شاخص هاي اجتماعي مانند كيفيت، سازمان دهي فضاهاي گردشگري، مديريت فضاهاي گردشگري بررسي گرديده است.