بازنگري فضاي داخلي با مطالعه ارتباط ميان شعر و معماري داخلي

شعر، يك هنر الاستيك است. بدين معنا كه براي درك، كشف و تجربه آن بايد در زمان جاري شد. معماري نيز از جهاتي با شعر مشترك است. براي تجربه و درك فضاي معماري نيز بايد در زمان جاري شد. وجه مشترك ديگر معماري و شعر نوعي كشف و شهود است كه هنرمند براي رسيدن به حقيقت، انجام مي‌دهد و در نهايت به خلق اثر هنري مي‌انجامد. سير غالب معماري كشور ما در سال هاي اخير يا به سمت طراحي بر پايه مسائل عملكردي صرف و توجه به مسائل اقتصادي بوده است يا تحت تأثير معماري غرب، بياني گنگ، نامأنوس و غريب دارد. معماري داخلي به لحاظ معيارهاي روانشناختي، اهميت بسياري در ايجاد روحيه مناسب براي فضاهاي محصور زندگي انسان داراست و از آنجائيكه هنر براي ماندگاري، ميبايست با مردم ارتباط برقرار كند و در زندگي پرمشغله انسان امروز، فرصت و انگيزه اي براي ديدار از هنر در موزه ها و نگارخانه ها نيست و يا بسيار كم ميباشد، چه بهتر كه هنر سنتي بخشي از رسالت مؤثر را در ميان خانه هاي ما ايفا كند. خانه شعر و ادب پيش و بيش از آنكه در پي خلق پروژه اي موفق در زمينه معماري باشد، سعي در جلب توجه ويژه صاحب نظران و سياستگذاران به مقوله فرهنگ و هنر به طور عام، و ايجاد زمينه شكل گيري تشكيلاتي منسجم و پاسخگو براي هنرمندان اين مرز و بوم دارد. از اين رو لزوم طراحي بنايي براي برگزاري گردهمايي ها و همايش هاي ادبي و هنري با استفاده از رابطه شعر و معماري داخلي احساس مي گردد.