بررسي روند تغيير آموزش معماري و تأثير آن بر طراحي فضاهاي دانشكده‌هاي معماري در گذر زمان

مقاله حاضر شيوۀ آموزش معماري در ايران را با شيوه‌هاي آموزشي نوين دانشگاهي در دانشكده‌‌هاي جهاني و تأثير زمان، افزايش گرايش‌هاي معماري در چگونگي طراحي فضاهاي دانشكده‌هاي معماري را مورد بررسي قرار ميدهد و دراين راستا به نحوه آموزش سنتي معماري ايران كه بصورت سينه به سينه و نظام استاد و شاگردي استوار بود مي‌پردازد و درشيوه نوين آموزش معماري، دانشكدۀ هنرهاي زيباي تهران و دانشكدۀ هنر و معماري دانشگاه علم و صنعت را با دانشكده‌هاي نوين جهاني شامل دانشكدۀ معماري ملبورن و دانشگاه كانزاس سيتي در آمريكا و دانشگاه پلي تكنيك تماسك را مقايسه مي كند و مسائل و مشكلات آموزش معماري و لزوم ايجاد فضاهاي مورد استفاده براي آموزش معماري نوين شامل رشته‌‌هايي مانند تكنولوژي معماري كه نيازمند فضاهاي مختص به آن گرايش بوده را مشخص مي‌كند. گذر زمان و صنعتي شدن جهان و افزايش تكنولوژي باعث رشد روزافزون صنعت ساختمان شده و افق‌هاي نويني در آموزش معماري را پيش روي علاقمندان به اين رشته باز مي‌كند. اما بايد توجه داشت كه مشكل اساسي در آموزش و طراحي دانشكده‌هاي معماري عدم تطابق زماني با دانشكده هاي به روز در دنيا مي باشد. شناخت آموزش نوين معماري و شناسايي ابزار مورد استفاده براي دستيابي به علم هاي جديد و همچنين توجه به نحوه طراحي دانشكده ها و يا گسترش و توسعه دانشگاه با با علوم و فناوري هاي جديد مهمترين عامل در پيشرفت آموزش معماري و طراحي دانشكده‌هاي مطلوب براي دستيابي به اين آموزش‌ها خواهد بود.در اين مقاله سعي شده است تا طراحي دانشكده‌‌هاي معماري در ابران در گذر زمان به روش تحليلي- توصيفي با ارائه نمونه‌هاي موردي و مقايشه فضاها با يكديگر بررسي شود و نتايج حاصل از آن به روش ارائه نمودار و جداول شامل مزايا و معايب موجود در آموزش امروزۀ معماري و طراحي فضاهاي دانشكده‌هاي معماري مورد ارزيابي قرار گيرد.