بررسي تأثير سبك‌هاي هنري قرن بيستم بر طراحي مراكز نمايشي با تأكيد بر سبك ديكانستراكشن

جهان هنر در قرن بيستم، تحولات عميقي در مفهوم هنر و ساختار زيبائي را شاهد بوده و قلمروي گسترده و متنوعي از ابزارها و روش‌هاي بيان هنري جديد را تجربه كرده است. بسياري از اين روش‌ها كه در چارچوب سبك‌هاي هنري عينيت يافته‌اند، زمينه‌ساز ايجاد تحولات وسيعي در معماري گشته است. در اين مقاله در ابتدا با روش اسنادي و كتابخانه‌اي و با استفاده از منابع و متون موجود ضمن معرفي هنر و هنرهاي نمايشي، به بررسي جنبش‌هاي هنري قرن بيستم و شيوه بازنمايي آن‌ها پرداخته شده و ضمن بررسي اجمالي تاريخچه مراكز نمايشي به معرفي مراكز نمايشي در قرن بيستم پرداخته شده و در ادامه براساس روش توصيفي و تحليلي ضمن تبيين مفهوم سبك ديكانستراكشن، تأثير اين سبك بر هنر و معماري مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج حاصل از اين بررسي بيانگر اين است كه حدود ديكانستراكشن در معماري منحصر به ديكانستراكتيويسم نبوده و به طور قاطع با يك چارچوب مشخص نمي‌شود. ديكانستراكشن در معماري وراي همه‌ي نمونه‌ها و مثال‌هاي آن، فراخوان نسل جديدي از معماران و معماري بود كه مي‌خواست از وراي نيازها، كاركردها، الگوها و ساختارها به اكتشافاتي دست يابد كه به طور تاريخي در محدوده‌هاي عقلاني، كاربردي و نمادين، پنهان و راكد مانده‌اند. و عليرغم پايان دوره‌ي پر هيجان معماري ديكانستراكتيويستي پيش از پايان قرن اخير، گفتگو و مطالعه در خصوص آن امروزه نيز ادامه دارد. در واقع، جنبش ديكانستراكتيويستي ديدگاه‌ها را درباره‌ي معماري دگرگون كرد و با سپري شدن دوره‌ي مد و رواج سبك‌شناختي آن، ايده‌هايي درباره‌ي معماري مطرح نموده كه كه اكنون نيز عادي تلقي مي‌شوند و استفاده از اين ويژگي‌ها مي‌تواند به ارائه‌ي تجارب جديدي در معماري مراكز نمايشي منجر گردد.