رابطه انسان ،طبيعت ومعماري سنتي ايران ،بررسي موردي سامانه ايجادگر(انساني ومحيطي)

با اندك نگاهي به آثار هنري ايرانيان و تأملي كوتاه در آن ها درمي يابيم كه سرچشمه تمامي هنرهاي ايراني برگرفته از تجسم عيني انديشه مردماني است كه تلاش كرده اند جهان بيني خود را در قالب آن هنر بيان كنند. طبيعت دستاورد معمار هستي، خداوندگار عالم است و اغلب براي معماران سرچشمه الهام بوده است. به دليل گرايش ذاتي و فطري انسان ها در تعامل با طبيعت و تأثيرات قابل توجه ارتباط با طبيعت در روح و جسم آدمي ، بشر همواره به دنبال ايجاد رابطه اي منطقي و مناسب ميان فضاي درون و طبيعت بيرون بوده است. امروزه نياز جسمي و روحي انسان به برقراري ارتباط با طبيعت موجب گرديده كه در همه جوامع، طبيعت به مثابه ميراث فرهنگي تلقي شود. از اين رو معماري ايراني به عنوان نمونه متعالي ،از تصوير باورهاي انسان ايراني اسلامي در بطن تاريخ است كه علي رغم ناملايمات، همچنان به عنوان معماري موفق از آن ياد ميشود. اين مقاله با تشريح سطحي هريك از سامانه هاي بنيادي در معماري و طبيعت به تشريح سامانه ايجاد گر(انساني يا محيطي) با بررسي نحوه عملكرد عناصر معماري به كار رفته در معماري سنتي ايران، جهت ايجاد آسايش حرارتي پايدار ونحوه تعامل هر يك با طبيعت پرداخته است .