استفاده از نور در معماري سنتي ايران

نور همواره به عنوان بخش مهم در طراحي فضاهاي معماري شناخته شده است و معماران هر دوره با توجه به نياز و شرايط خاص محيطي سعي كرده اند از نور به نحو احسن استفاده كنند. نور كليد درك جهان به لحاظ بصري است و بر خلاف بناهاي امروزي كه نوري يكنواخت دارند، در معماري گذشته ايران نور مستقيماً بر كيفيت فضا تأثير گذاشته، و صرفاً براي روشنايي داخل فضا استفاه نمي شد، بلكه بر ماهيت فيزيكي فضا بر اساس كاربري آن تأكيد مي كرد. نقش نور در بازار هاي ايراني به گونه اي استثنايي ديده مي شود. به طوري كه انگار نور وسيله ي ارتباط جهان درون و خارج است و به دليل تفاوت روشنايي بيرون و داخل فضا، تمايز دو جهان درون و بيرون كه از ويژگي هاي معماري ايراني است را تداعي مي سازد. نور خورشيد به دليل اثري كه در تغيير كيفيت فضا مي گذارد، موضوع زمان را مطرح مي كند. نورپردازي طبيعي در معماري سنتي به سه نوع انجام مي شد. در معماري ايراني- اسلامي نور كيفيت فضا و جلوه هاي آن را در گذر زمان تغيير داده است. در اين مقاله به بررسي ماهيت نور و اثرات آن بر انسان و نيز نحوه ي استفاده از آن در بناهاي معماري ايراني- اسلامي پرداخته شده است. و سعي شده عناصر ويژه اي كه در نورگيري و نورپردازي يك بنا استفاده مي شود را بررسي نماييم.