اهميت شناخت و استفاده از معماري سبز و پايدار در ساختمانهاي معماري قرن جديد

شناخت محيط و معماري، تنها با درك فعاليت هاي انسان در دنياي پيرامونش، امكان پذير است و هدف معماري را مي توان ايجاد انگاره اي انساني، در درون شكل كالبدي دانست. طراحي انساني، مهمترين اصل طراحي پايدار است كه به قابليت زيستي تمام اجزاي تشكيل دهنده نظام زيست جهاني مي پردازد. اين اصل به طور عميق، ريشه در نياز به حفظ عناصر زنجيره اي نظام هاي زيستي دارد كه تداوم حيات و بقاي انسان، منوط به وجود آنهاست. ضروري ترين نقش معماري، خلق و ساخت محيط هايي است كه امنيت، سلامت، آسايش فيزيكي، صحت رواني و بهره وري ساكنان خود را تداوم بخشد. توسعه پايدار، قصد دارد كه تغيير مهمي را در فهم رابطه انسان و طبيعت ايجاد كند؛ ولي راه حل هاي ارائه شده در توسعه پايدار در زمينه محيط ساخته شده و معماري؛ همچنان را ه حل هاي ماشيني هستند و در اصطلاح به ديدگاه و ايدئولوژي انسان نسبت به طبيعت، منجر نشده و رابطه انسان و طبيعت به صورت كامل و صحيحي تعريف نمي شود به اين سبب معماران نيز همسو با ساير دانشمندان در پي يافتن راه كارهاي جديد براي تأمين زندگي مطلوب انسان بوده‌اند.