آشنايي با معماري پايدار و جنبه سازگاري ساختمان معماري پايدار با محيط زيست و طبيعت

در راستاي كاربرد مفاهيم پايدار و توسعه پايدار در معماري ، مبحث «معماري پايدار» يا «معماري سبز» كوششي است براي حفظ محيط زيست ، آسايش براي انسانها.ساختماني كه كمترين ناسازگاري و مغايرت را با محيط طبيعي پيرامون خود و در پهنه وسيع تر با منطقه و جهان دارد ، «ساختمان سبز» يا «پايدار» ناميده مي شود كه هدف از طراحي اين ساختمان ها كاهش آسيب بر روي محيط ، منابع انرژي و طبيعت است. حفاظت از انرژي واستفادۀ پايدار از آن پيشرفت هاي عظيم تكنولوژيِ استخراج نفت و ساير ذخاير زيرزميني، استفاده هر چه بيشتر اين منابع تجديد ناپذير را فراهم آورده است لذا طراحي ساختمان ها بايد به گونه اي باشد كه مصرف سوخت فسيلي را به حداقل برساند. همچنين توجه به اين مسئله كه منابع بهره برداري شده در سامانه هاي توسعه در كجا استفاده مي شوند و چگونگي پايدار نگهداشتن آنها و استفاده از منابعي كه امكان جايگزيني سريعتري دارند بسيار مهم است. به عنوان مثال از چوب درختاني بايد استفاده شودكه سريع تر رشد كرده و مي توانند جايگزين شوند. درك محيط طراحي ساختمان بايد به گونه اي باشدكه استفاده از توانايي هاي محيط و منابع انرژيِ محلي امكان پذير گردد.اگر ما به امكانات محيطي كه درآن هستيم آگاه باشيم مي توانيم از صدمه زدن به آنها جلوگيري كنيم.همچنين درك محيط باعث مشخص شدن مراحل طراحي از جمله جهت قرارگيري نسبت به خورشيد و چگونگي قرارگيري ساختمان در سايت و حفظ محيط پيرامون و دسترسي سيستم نقليه و پياده مي گردد. شكل و نحوه استقرار ساختمان و محل قرارگيري فضاهاي داخلي مي تواند موجب ارتقاء سطح آسايش درون ساختمان شود