ارتباط انسان با طبيعت و تاثير آن در معماري

انسان قرن حاضر با آنكه هزاران سال پيش مي زيسته است تفاوت بسيار دارد. او مسخ دست ساخته هاي خويش شده و از طبيعت و ذات خويش فاصله گرفته است. نگاهش به همه چيز مادي شده و تنها هدف در ارتباط با آنچه در اطرافش هست را تبديل آنها به فرآورده اي براي پاسخگويي به نيازش مي داند. بسياري از پژوهشگران و روانشناسان برقراري رابطه مجدد با طبيعت را راهكاري براي بازگشت هويت ناب انساني مي دانند. كوهنوردي يكي از شيوه هاي ارتباط با طبيعت است كه علاوه بر ايجاد آرامش و سلامت روحي بر ايجاد سلامت جسمي نيز مؤثر مي باشد. هدف از انتخاب كوهنوردي نزد اغلب علاقه مندان تنها پرداختن به ورزش نيست بلكه رفتن به آغوش طبيعت و بهره گيري از سكوت و آرامش آن مي باشد. انسان در طبيعت درس خداشناسي مي گيرد و باز مي يابد حضورش در اين كره خاكي براي هدفي بوده است و با غرق شدن در زندگي ماشيني چقدر از آنچه بايد باشد فاصله گرفته است. ايجاد تاسيسات و زيرساخت هاي لازم در طبيعت باعث مي شود كه امكان استفاده بهينه از جاذبه هاي طبيعي فراهم شود. توسعه سازه هاي كوهستاني در گردشگاه هاي كوهستاني موجب ايجاد بستري امن براي كوهنوردان و گردشگران مي شود. ايجاد امكانات رفاهي و خدماتي در اين سازه ها اين امكان را فراهم مي آورد كه فرد با دغدغه كمتري از حضور در طبيت لذت برده و به تفكر و تامل بپردازد.