توسعه مجتمع هاي مسكوني پايدار با محيط زيست با استفاده از انرژي هاي نو به همراه الگو پذيري از معماري سنتي ايران

با توجه به گسترده شدن نيازهاي انسان و همچنين رشد سريع تكنولوژي و افزايش مهاجرت از سمت روستا به شهر ها، سبك هاي طراحي معماري با تغيير و تحول بزرگي همراه بوده كه هر روزه ايده ها و سبك هايي جديد در خيابان هاي شهر خودنمايي مي كند. با كمي تأمل در مي يابيم كه معماري سنتي ما بطور نسبي پايدار بوده است زيرا در طراحي اينگونه بناها عواملي چون فرهنگ، اقليم، ارتباطات عملكردي مناسب و مصالح تأثير گذار بوده است.اما اين بناها به صورت نسبي پايدار بودند و هيچ بنايي به صورت صددرصد پايدار نيست،زيرا نيازهاي انسان از فضا و روابط ميان آن ها در معماري در طول زمان متغير است.به همين دليل ما در هر سبكي از معماري مي توانيم به نوعي پايداري دست يابيم به شرطي كه با اصول معماري پايدار همسو باشد. در تحقيقات انجام شده اين نتيجه حاصل شد كه معماري اكوتك و معماري ارگانيك و تا حدودي تفكرات معماري پست مدرن به معماري پايدار نزديك مي باشد.نتايج به دست آمده از اين بررسي ها نشان مي دهد كه با توجه به رشد روزافزون شهر نشيني و افزايش مصرف انرژي و همچنين تخريب محيط زيست بايد در پي خلق آثاري باشيم كه دوستدار محيط زيست باشد و همچنين با معماري پايدار حركت كند.حال اين مقاله سعي دارد كه به چگونگي استفاده از انرژي هاي نو در معماري و توسعه شهرك هاي زيست پايدار واهميت ابنيه پايدار در توسعه شهرهاي پايدار و همچنين تحليل شهرك هايي در استان قم و تهران با توجه به محوريت موارد زير در شرايط زماني خاص بپردازد: تعامل و سازگاري با محيط زيست- بهره بردن از انرژي هاي نو- تأثير پذيري از شرايط فرهنگي و اقليمي- برطرف كردن نيازهاي به روز انساني-قابل درك بودن بنا از هر لحاظ- الگو پذيري از معماري سنتي ايران.