معماري همساز با اقليم

انسان همواره در طول تاريخ به منظور ايجاد سرپناهي امن براي سكونت سعي در شكل دهي محل زندگي و پيرامون خود با توجه به محدوديت هاي اقليمي محل در تناسب و سازگاري با طبيعت دارد تا بتواند شرايط مناسبي براي ادامه حيات خويش ايجاد كند. بر اساس مطالعات انجام شده بين ١٥ تا ٢٠ درصد كل انرژي مصرفي هر كشور به مصرف فضاهاي مسكوني ميرسد كه اين مقدار بيانگر هزينه اي بسيار و از بين بردن منابع طبيعي و تخريب محيط زيست در بعد وسيعي است. بنابراين برداشتن گامي در جهت كاهش مصرف انرژي در اين قسمت كه منوط به بهينه سازي راندمان حرارتي ساختمانها است ميتواند منجر به صرفه جويي عظيمي در منابع محدود طبيعي باشد. در اهميت ارتباط معماري با شرايط محيط طبيعي شكي نيست و اين ارتباط به شدت به شرايط اقليمي وابسته است. هميشه در احداث بنا توجه به شرايط محيطي مدنظر معماران بوده است. طراحي اقليمي به معني خلق معماري سازگار با اقليم مي باشد. در اين مقاله سعي شده است روشهايي بسيار ارزان و اجرايي براي بهره بردن از شرايط اقليمي در جهت تامين آسايش در داخل فضاي زندگي معرفي و جلوه هايي از معماري همساز با اقليم در ابنيه سنتي ايران مورد توجه قرار گيرد.