بهينه سازي مصرف آب در طراحي معماري با استفاده از روش هاي بازيافت آب

جوامع شهري و روستايي كانون اصلي مصارف آب براي مقاصد شرب، زراعي، صنعت و توليد فاضلاب انساني مي باشد.افزايش مصارف آب و به تبع آن توليد فاضلاب و روند رو به رشد اين توليد و همچنين توجه به استفاده غير اصولي در وضع موجود،ايجاب مي نمايد؛ براي جلوگيري از گسترش مشكلات محيط زيستي و همچنين تامين بخشي از آب مور نياز مصارف مختلف از طريق بازچرخاني و استفاده مجدد از پساپ ها و آب هاي برگشتي برنامه ريزي شود.با توجه به قرار گرفتن در سال هاي خشكسالي و كمبود منابع آب مورد توجه همگان قرار گرفته است.افزايش روز افزون جمعيت در جهان، خطر پايان اين منابع هر روز افزايش مي يابد، نگراني و توجه مسئولين براي حفظ و بهينه مصرف كردن اين منابع در تمام اقشار جهت ها ي مختلف را بر انگيخته است، پيشرفته روز افزون انسان در ابعاد مختلف زندگي مي تواند در راستاي كمك و بهينه مصرف اين منابع با ارزش استفاد كرد.ضرورت آن ايجاد مي كند كه در طراحي معماري در ساخت بناها يك چرخه مصرف آب بدرستي تعريف گرددبه عبارتي آب قابل شرب با تبديل به آب خاكستري ودر نهايت به آب سياه يا فاضلاب مي تواند در تمام مراحل بصورت بهينه مورد استفاده قرار بگيرد.در حالي در اكثر موارد آب قابل شرب بدون تعريف به آب سياه و در نهايت به چاه منتقل مي شودكه خود عاملي جهت آلودگي آبهاي زير زميني بحساب مي آيد.روش تحقيق ر اين پژوهش كمي و كيفي بوده، در ابتدا در بخش نظري با مطالعه منابع انتخاب چارچوب مورد نظررسيده است.گام نخست با مرور و متون ،مقالات به روش هاي بازيافت آب، روش هاي طراحي معماري پرداخته ،با درك صحيح از روش هاي بازيافت آب، ضرورت احداث و بازبيني آن در ساختمان ها مورد بحث و پرداخت قرار گرفته است.