بررسي ابعاد پايداري در فضاي اقامتي -گردشگري كاشان

امروزه در زندگي انسان مدرن همه چيز به تكنولوژي و ماشين آلات گره خورده است، به طوريكه به شدت به آن وابسته است و گويي خود را بدون آن نمي تواند حتي تصور كند، چرا كه آدمي به دنبال آسايش و راحتي است و با تكنولوژي بسيار راحت مي تواند به خواسته اش برسد. در عين حال هميشه از زيبايي و شكوه بناهاي سنتي صحبت مي كند و اين است كه نمي داند چه مي خواهد. معماري سنتي ايران داراي هويت و اصالتي است كه نبوغ سازنده اش را نشان مي دهد و هر عضوش جز لاينفك آن است. با توجه به شهر توريستي كاشان و لزوم يك فضاي اقامتي-گردشكري در اين مرز و بوم اين پرسش مطرح است كه طراحي پايدار در اين مجموعه بايد به مانند معماري بناهاي هم نسل خود بي هويت باشد يا بايد اصالتش را در خانه هاي سنتي ببيند. در اين مقاله تلاش شده با حفظ ارزش هاي پايداري در اين مجموعه آسايش را براي ساكنين خود ايجاد كند و بدين مفهوم كه استفاده از تكنولوژي به معناي ناپايداري نيست، بلكه مي توان توسط الگوهاي معماري كهن نياز به آن را به حداقل رساند.