مروري بر استفاده از انرژي باد در شهرسازي و معماري سنتي ايران

يكي از پايه هاي شكل گيري معماري ايراني، اقليم مي باشد كه براين اساس معماري مناطق كويري، گرم، مرطوب و سرد هويت و ساختار خود را يافت. معماري سنتي ايران يكي از بهترين نمونه هاي معماري پايدار مي باشد.اين معماري، نشان دهنده توجه خاص ايرانيان در استفاده صحيح و موثر از انرژي هاي تجديدپذير در زمان هاي قديم مي باشد كه براي انجام اين كار از روش هاي بسيار ساده ولي موثر استفاده مي كردند كه در هر اقليمي بر اساس شرايط آب و هوايي و فرهنگي و...، اين روش ها متفاوت بوده است. صرفه جويي در مصرف انرژي بدون تخريب و يا اثرگذاري قابل توجه بر محيط زيست، يكي از موارد مهم در سال هاي اخير مي باشد. بر همين اساس، با توجه به اين كه منابع انرژي تجديد ناپذير رو به اتمام هستند، منابع انرژي تجديد پذير مورد توجه قرار گرفته‌اند. انرژي باد يكي از منابع اصلي انرژي تجديد پذير مي باشد كه از ديرباز در معماري سنتي ايران نيز مورد استفاده قرار گرفته است. اين مقاله با استفاده از كتب كتابخانه اي و مطالعات اسنادي سعي در بررسي استفاده از باد در معماري ايران دارد. در ايران با توجه به وجود مناطق بادخيز طراحي و ساخت آسيابهاي بادي از ۲۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح رايج بوده است. آنچه در اين مقاله آمده است، مروري بر استفاده از باد در شهرسازي سنتي ايران مانند استفاده از بادگير، آب انبار، آسياب هاي بادي و شبادان مي باشد.