معماري و تكنولوژي (نگرشي بر رابطه تكنولوژي مدرن و سنتي در معماري)

تكنولوژي همواره جزء جدايي ناپذير معماري است و آن زمان كه در جايگاه مناسبش قرار گيرد مي تواند، رشد و اعتلاي معماري را سبب شود. از سوي ديگر، بهره گيري نامناسب از تكنولوژي، اصالت و هويت معماري را خدشه دار مي كند. در شرايط كنوني و با توجه به نقش انكار ناپذير علم و تكنولوژي روز در تمام زمينه ها، از بين مواضع موجود در برابر چالش ها، راه صحيح حفظ معماري بومي در كنار فرآوري تكنولوژي ساخت در بناهاي سنتي و مدرن مي باشد. بعد از انقلاب صنعتي در غرب و پيشرفت سريع علوم و تكنولوژي و شكل گيري جامعه ي جديد غربي بر پايه تكنولوژي مدرن ، با توجه به آنكه جوامع غربي در شرايط مناسبي از منظر شرايط فرهنگي ، اجتماعي ، سياسي و اقتصادي به نظر مي آمده اند و با توجه به عقب ماندگي هاي بسيار علمي ، اقتصادي و تكنولوژي و... در ايران، رويكرد عمومي كشور به سمت وارد كردن علوم و تكنولوژي مدرن از غرب در عرصه هاي مختلف بوده است، همجواري فرهنگ و ديگر مختصات جامعه ي ايراني با تكنولوژي مدرن آن هم به صورت ابتدايي و ناقص، ناهنجاري هايي را سبب گرديده است. براي منتفع شدن هرچه بيشتر از فوائد آن و دور ماندن از آسيب هاي آن بايستي به بستر فكري و فلسفي تكنولوژي مدرن و همچنين تاثيراتي كه در فضاي زيستي به وجود مي آورد توجه نمود. بر اساس نتايج پژوهش حاضر، بهره گيري از فناوري هاي نو در تركيب با عناصر و فرم هاي بومي و سنتي، هماهنگي با شرايط اقليمي، حفظ ارزش هاي فرهنگي و اجتماعي و اصول معماري بومي و همچنين استفاده از فناوري هاي ساخت و مصالح جديد در ايجاد هماهنگي، تضاد، شفافيت و... مهمترين شاخص هاي ايجاد مطلوبيت در فضاهاي معماري سنتي و بومي ايران به شمار مي آيند.