گردشگري و جايگاه معماري در توسعه صنعت توريسم

گردشگري به عنوان يكي از صنعت¬هاي بزرگ در جهان به حساب مي¬آيد و همانند كاتاليزور ساير بخش¬هاي اقتصادي را نيز تحت تاثير قرار مي¬دهد . توجه به اقليم در هر منطقه مي¬تواند باعث افزايش درخواست¬ها براي هر منطقه باشد به شكلي كه اسكان و جاذبه هر مكان را با بيشترين حد آسايش مهيا سازد ، اقليم در هر مكان مي تواند به دو صورت محدود كننده و توسعه دهنده عمل كند و نگاه و روش طراح است كه يكي را انتخاب مي¬كند . امروزه نگرش¬هاي گوناگوني در مورد گردشگري وجود دارد كه هر كدام به شكلي اين پديده را بررسي مي¬كنند ، در ديدگاه¬هاي جديد بيشتر از لحاظ اقتصادي و برآورد هزينه و سود به گردشگري نگاه مي¬شود و همين نگرش باعث شده گردشگري به عنوان ركن اصلي توسعه پايدار نقش اصلي را ايفا كند . گردشگري مي¬تواند در بعد منطقه¬اي ، ملي و حتي جهاني توازن را در بين كشورهاي در حال توسعه و كشورهاي پيشرو اقتصادي را فراهم كند و با ايجاد مشاغل گوناگون سطح زندگي اجتماعي را ارتقا بخشد و سطح درآمد را در طبقات مختلف تغيير دهد. زيرساخت ها و امكانات نيز نقش بسيار فعالي ايفا مي كنند به صورتي كه هر چه جاذبه هاي يك منطقه فراوان باشد اما بدون داشتن زيرساخت مناسب نمي تواند خود را به صورتي كه شايسته است معرفي كند. اين پژوهش قصد بر آن دارد تا با روش كيفي و توسعه¬گرا با تحليل داده¬هاي پژوهش ، آن را مورد بررسي قرار دهد.