رفتار لرزه‌اي سازه‌هاي نامتقارن جداسازي شده با جداگرهاي آونگي اصطكاكي سه‌گانه تحت اثر پالس‌هاي ساده شده زلزله‌هاي حوزه نزديك

در اين مطالعه اثر خروج از مركزيت جرمي روسازه و خروج از مركزيت در سختي جداگرها در تشديد رفتار لرزه‌اي سازه‌هاي جداسازي شده با جداگرهاي آونگي اصطكاكي سه‌گانه (TCFP) بررسي شده است. براي انجام اين موضوع، پالس‌هاي ساده شده زلزله‌هاي حوزه نزديك از جمله پالس جهت پذيري پيش رونده شكست و جابجايي ماندگار زمين مورد استفاده قرار گرفته و تأثير دو خصوصيت مهم اين پالس‌ها يعني زمان تناوب و حداكثر سرعت زمين ارزيابي شده است. دامنه مطالعات صورت گرفته شامل روسازه‌هايي با تعداد طبقات و نسبت طول به عرض پلان مختلف بوده است. با بررسي پاسخ‌هاي مختلف سازه از جمله حداكثر برش ‌پايه و جابجايي جداگرها و حداكثر شتاب و دريفت روسازه مشخص گرديده وجود نامتقارني مي‌تواند باعث افزايش شديد پاسخ‌هاي سازه جداسازي شده گردد. اين افزايش در مورد خروج از مركزيت جرمي روسازه شديدتر از خروج از مركزيت در سختي جداگرها بوده به طوري كه در يك سازه 6 طبقه با پلان مربعي، خروج از مركزيت جرمي ميزان برش پايه را به 2.55 برابر حالت متقارن افزايش داده است. در شرايط مشابه جابجايي جداگرها و شتاب بام يك سازه 9 طبقه به ترتيب 1.49 و 2.16 برابر نسبت به سازه متقارن رشد داشته است. همچنين نشان داده شده كه وجود خروج از مركزيت جرمي در حالت وقوع پالس‌هاي جهتپذيري پيش رونده شكست مي‌تواند دريفت سازه را به مقادير نزديك به ميزان مجاز آيين‌نامه‌اي سوق دهد؛ بنابراين لازم است در طراحي سازه‌هاي داراي جداگر لرزه‌اي دقت كافي به اين امر صورت گيرد.