تاثير تمرينات طناب زني بر هماهنگي چشم – دست دانش آموزان دختر كم بيناي ابتدايي در مدارس استثنايي مشهد

هماهنگي چشم – دست يك مهارت بسيار ضروري در زندگي است و بسياري از فعاليت هاي روزانه انسان به آن بستگي دارد و اختلالات بينايي ميتواند مشكلاتي را در انجام كارها و فعاليت هاي ضروري بوجود آورد و موجب كاهش عملكرد فرد شود. از مشكلات عمده در يادگيري نوشتن، هماهنگي چشم و دست است براين اساس، هدف از اجراي تحقيق حاضر، تعيين تاثير تمرينات طناب زني بر هماهنگي چشم - دست دانش آموزان دختر مدارس استثنايي مشهد بود. اين پژوهش بر روي 28 دانش آموز دختر در رده سني 9 تا 11 سال به صورت پيش آزمون وپس آزمون انجام شد. ابتدا ميزان هماهنگي چشم – دست با بخش اول آزمون تست فراستيك كه ويژه مهارت بينايي – حركتي است اندازه گيري و نمره هر فرد ثبت شد. دانش آموزان به مدت 10 هفته و در هر هفته 3جلسه به مدت 50 دقيقه به طناب زني با نظارت معلم تربيت بدني پرداختند.در انتها ميزان هماهنگي چشم - دست اندازه گيري شد و با مقادير قبل توسط آناليز آماري مقايسه شد. يافته هاي اين پژوهش تفاوت معني داري بين ميانگين هماهنگي چشم – دست قبل و بعد از طناب زني نشان داد (0.001 P)، يعني به طور ميانگين 1.94 واحد با انحراف استاندارد(2.01±) ميزان هماهنگي چشم – دست بعد از تمرينات طناب زني در 80% افراد افزايش يافته است و لذا مي توان نتيجه گيري كرد كه تمرينات طناب زني باعث بهبود هماهنگي – چشم و دست در كودكان كم بينا مي گردد و مي توان از تمرينات طناب زني در مدارس استثنايي علاوه بر ايجاد نشاط جهت افزايش هماهنگي چشم – دست بهره برد.