مقايسه نيروهاي عكس العمل زمين در شروع و پايان راه‌رفتن ارادي، نيمه ارادي و غيرارادي با اندام مسلط و غير مسلط در دو گروه زنان جوان ورزشكار و غيرورزشكار

با توجه به اينكه راه رفتن يكي از بنيادي ترين و مهمترين حركات انسان است كه موجب انتقال وزن بدن با استفاده از اندام تحتاني شده و شاخصي مهم براي ميزان استقالل عملكردي انسان به شمار ميرود. هدف از انجام تحقيق، مقايسه نيروهاي عكس العمل زمين )GRF( در شروع و پايان راه رفتن ارادي، نيمه ارادي و غيرارادي در اندام مسلط و غيرمسلط در دو گروه زنان جوان ورزشكار و غيرورزشكار بود. 21زن جوان ورزشكار ) سن 09.20±3.2، وزن 85/21±7/29، قد 98.161±21.2( با حداقل فعاليت ورزشي سه جلسه در هفته و 21زن جوان غيرورزشكار ) سن 79.12±79.2، وزن 88/22±2/51، قد 66.161±19.8( با اندام برتر راست و بدون هيچگونه آسيب اندام تحتاني كه راه رفتن طبيعي را تحت تأثير قرار دهد، در اين مطالعه شركت كردند. دو صفحه نيروسنج مدل Kistler در ابعاد 19×89 cm به صورت موازي و در كنار يكديگر براي اندازه گيري نيروهاي عكس العمل زمين مورد استفاده قرار گرفت. نتايج، افزايش مقادير حداكثر نيرو و زمان رسيدن به حداكثر نيرو در الگوهاي نيمه ارادي و غيرارادي در افراد غيرورزشكار نسبت به افراد ورزشكار را نشان داد. درحاليكه نيروها در جهت قدامي-خلفي و عمودي، اكثراً در افراد غيرورزشكار باالتر بود. ضمن اينكه تفاوت معني داري در شروع و پايان راه رفتن با اندام مسلط و غيرمسلط را نشان داد. با توجه به نتايج تحقيق و نقش مؤثر اندام تحتاني برتر دركنترل حركت بدن در شروع و پايان راه رفتن بايد اين اختلافات را باتوجه به مطالعات قبلي مد نظر قرار داد. به علاوه افراد ورزشكار نسبت به الگوهاي مختلف شروع و پايان راه رفتن به دليل هماهنگي بيشتر بين سيستم عصبي-عضلاني، سريعتر استراتژي تطبيقي حركتي پاسچر را براي جبران تعادل ازدست رفته توسعه مي­دهند. هرچند يافته هاي اين تحقيق مي­تواند نشانهاي روشن از الگوهاي بنيادي راه رفتن براي افراد سالم در شروع و پايان راه رفتن فراهم كند درعين حال ميتواند براي بهبود حفظ تعادل در شروع و پايان راه رفتن باثبات در افراد ناتوان و بيمار نيز مورد استفاده قرار گيرد.