آزادي بيان به عنوان يكي از اساسي ترين حقوق شهروندي از منظر اسناد بين المللي حقوق بشر و فقهاي اسلام

آزادي بيان از جمله مهمترين مباحث در حوزه حقوق بشر و از بنيادي ترين حقوق شهروندي به شمار مي رود. دين اسلام نيز به اين مسأله توجه لازم را داشته و بر اين باور است كه يك شهروند بايد از حقوق و آزادي هاي اجتماعي مشروع و از جمله اساسي ترين آنها كه حق آزادي بيان است، بهره مند باشد تا بتواند به نشر انديشه هاي خويش بپردازد. در اين نوشتار سعي گرديد تا به بررسي مفهوم و شاخصه هاي آزادي بيان در برخي اسناد بين المللي حقوق بشر پرداخته شده و به اين ترتيب به دو پرسش پاسخ داده شود و آن عبارتند از اينكه مفهوم حق آزادي بيان چيست و تحت شمول كدام محدوديت ها قرار دارد؟ و ديگر اينكه چگونگي نگاه و ملاك سنجش اسناد جهاني و منطقه اي حقوق بشر نسبت به آزادي بيان چيست؟ و در ادامه بايد ديد كه از منظر صاحب نظران در علوم اسلامي، اهميت حق مزبور تا چه اندازه است و محدوديت هاي آن كدام است؟ دستاورد مقاله حاضر كه به روش توصيفي تحليلي و با استناد به داده هاي كتابخانه اي انجام گرفته اين است كه ميان ديدگاه فقهاء و صاحب نظران علوم اسلامي با آنچه اسناد بين المللي حقوق بشر بر آن دلالت دارد، تفاوتي از جنبه اصل پذيرش آزادي بيان به عنوان يكي از اساسي ترين حقوق شهروندي وجود ندارد و تفاوت تنها در نوع محدوديت هاي حق مزبور است.