آيين هاي شهروندي دردو اثر كهن پارسي(سياست نامه و قابوس نامه)

زبان و ادبيات فارسي بيشتر از ساير زبان ها و ادبيات با قدرت تمام، دانش هاي گوناگون نقلي و نظري را در خود جاي داده و به آنها جان داده است و همچنان با خود تا زمان ما منتقل كرده است و هميشه باعث بالندگي علوم مديريتي و اجتماعي شده است؛ هر چند كه به دليل ظرفيت بالاي ادبيات فارسي آنچه بيشتر به مورد توجه بوده و ديده شده است، ادبيات بوده است نه دانش هاي موجود در بطن آن. آنچه در بررسي سياست نامه و قابوس نامه به دست مي آيد، نشان مي دهد كه حقوق شهروندي در دوران مربوطه، بيشتر معطوف به وظايف حكومت در تأمين آسايش و رفاه شهروندان است. اما در قابوس نامه گويا بيشتر به رعايت حقوق شهروندان در رابطه با يكديگر و اجتماع و افراد و رعايت اخلاق و آداب اجتماعي شهروندان مي پردازد.