اصل كرامت انساني و جايگاه بنيادين آن در شناسايي حقوق شهروندي اصحاب دعوي كيفري

قانون آيين دادرسي كيفري درتمام كشورها ونظام هاي حقوقي سه هدف عمده عادلانه كردن دادرسي، آسان كردن دادرسي وانساني كردن دادرسي رادنبال مي كند. بحث پيرامون حقوق بشر و كرامت انساني به يكي از موضوعات مهم در محافل علمي تبديل شده است. اعلاميه جهاني حقوق بشر از همان ابتدا با رد موضع‌گيري دولت‌هاي اسلامي و انديشمندان اسلامي مواجه شد. توجه به اصول كلي حقوق كيفري نظيراصل برائت و حاكميت آن وهمچنين توجه به شان وكرامت انسان ها وحيثيت اشخاص وحرمت حريم خصوصي آن ها ازجمله علل اصلي تدوين آيين دادرسي كيفري مي باشد. در واقع موضوعات مطروحه مواردي هستند كه بايد بعنوان اصول حاكم در تدوين تمام مواد رعايت و مطمح نظر قرار گيرند. تفاوت قائل شدن ميان انسان‌ها در دسته دوم از حقوق انساني، مغاير عدالت و كرامت ذاتي انسان نيست و همان‌گونه كه افلاطون و ارسطو معتقدند در اين قبيل حقوق، عدالت در تناسب است و نه برابري. در اين نوشته سعي بر آن است كه به بررسي كرامت انساني و مباني و جايگاه آن در شناسايي حقوق شهروندي اصحاب دعوي كيفري پرداخته شود . سوالي كه در اين نوشته مطرح مي شود اين است كه آيا اصل و جايگاه كرامت انساني با حقوق شهروندي مطرح در دعوي كيفري رعايت ميگردد، بر اساس يافته هاي تحقيق كرامت انساني در شناسايي حقوق شهروندي اصحاب دعوي كيفري در برخي وجوه عملي نمي گردد.