مقايسه نحوه اجراي برخي مهارتهاري فوتبال در 3 گروه پسران داراي زانوي ضربدري، پرانتزي و طبيعي 14 – 12 سال

از بخش هاي تاثيرگذار بر ساختارجسماني، ناهنجاري هاي اندام تحتاني است، چرا كه اندام تحتاني علاوه برآنكه پايه و سطح اتكاي آدمي است، عامل جابه جايي او نيز هست. بنابراين ناهنجاري هاي اين بخش منجر به كاهش راندمان بيومكانيكي، محدوديت هاي حركتي، كاهش آمادگي هاي جسماني و حركتي و نيز خستگي موضعي و عمومي مي شود. بدين منظور تحقيق حاضر تاثير وضعيت زانو را روي اجراي برخي مهارت هاي فوتبال در پسران 14- 12 سال مورد بررسي قرار داد. 198 آزمودني از بين كليه نوجوانان پسر 14-12 سال عضو مدارس فوتبال شهرستان سلطانيه به روش تصادفي انتخاب شدند. بعد از بررسي مفصل زانوي آزمودني ها، آزمون هاي مهارتي دريبلينگ، پاس بغل پا و شوت روي پاي فوتبال توسط آزمودني ها در زمين چمن طبيعي، به اجرا در آمد. از آزمون انحراف واريانس يك طرفه (سطح معناداري 0.05≤P) و آزمون تعقيبي شفه براي مقايسه بين داده هاي 3 گروه استفاده شد. تحقيق حاضر نشان داد، بين 2 گروه پسران با زانوي ضربدري و پرانتزي اختلاف معناداري در اجراي مهارت پاس بغل پا وجود دارد با وجود اين در اجراي ساير مهارت ها اختلاف معناداري بين گروه ها مشاهده نشد. احتمالا يكي از دلايل عدم وجود اختلاف معنادار در ساير موارد تعداد نابرابر آزمودني ها در 3 گروه باشد. پاس بغل پا مهارتي است كه با سطح داخلي پا انجام مي گيرد. و هنگامي كه سطح بغل پا وسيع تر شود در اين صورت ضربه دقيق تري به توپ ممكن خواهد شد كه اين مستلزم چرخش فعال مچ پا به سمت خارج خواهد بود. با توجه به نتايج تحقيق حاضر مي توان وضعيت مفصل زانو را در اجراي مهارت هاي فوتبال مخصوصا پاس دخيل دانست، با اين وجود به انجام تحقيقات بيشتري در اين مورد نياز است كه بتوان با اطمينان بيشتري در اين خصوص اظهار نظر نمود.