حقوق شهروندي وتوسعه پايدار روستايي

امروزه حق برخورداري از توسعه در ابعاد مختلف اقتصادي، اجتماعي، كالبدي وزيست محيطي حق غير قابل انكار هر شهروند است. شهروندي از جمله مفاهيم نوپديدي است كه به طور ويژهاي به برابري وعدالت توجه دارد. ويژگي مهم حقوق شهروندي اين است كه شهروندان به شكل عادلانه و برابرحقوق، خود را عضو جامعه بدانند و در رخ دادن هراتفاقي واكنش نشان دهند. آنها با دانستن حقوق مدني، سياسي و اجتماعيشان به رخدادهاي پيرامون بيتفاوت نخواهند بود و در تعامل متقابل حقوق شهروندي و وظايف شهروندي، جامعه در نهايت به سمت همگرايي و همبستگي اجتماعي هدايت ميگردد. به طور خلاصه مقوله شهروندي وقتي تحقق مييابد كه همه سكونتگاههاي بشري( شهري وروستايي) به فرصتهاي مورد نظر زندگي از حيث اقتصادي واجتماعي دسترسي آسان داشته باشند. رويكرد توسعه پايدار با مفاهيم مرتبط درآن تلاش دارد حقوق همه سكونتگاهها از جمله سكونتگاههاي روستايي را در اولويت قرار دهد. صاحبنظران، توسعه پايدار و يكپارچه روستايي را مستلزم مشاركت عمومي وگسترده مردم ميدانند وحضور نهادها و سازمانهاي محلي وبكارگيري راهبردها وسياستهايي كه مشاركت را فراهم وتقويت نمايد را ضروري ميدانند. لازمه نيل به توسعه پايدار و اجراي پروژه هاي مرتبط با آن، اين است كه خود روستاييان نيز در امر عمران وآباداني روستاهاي خويش سهيم بوده ودر انجام امور مختلف مربوط به آن به عنوان حقوق شهروندي مشاركت وهمكاري داشته باشند. در اين راستا اين مقاله به دنبال نشان دادن رابطه بين حقوق شهروندي و مشاركت در دست يافتن به توسعه پايدار ميباشد. اين پژوهش از نظر نوع پژوهش توصيفي است واز نظر نوع روش توصيفي – تحليلي است.